Sceny dramatyczne z życia Człowieka (Akt I)

Sceny dramatyczne z życia Człowieka

Występują: Człowiek i Chór Żeński

Akt I

Człowiek – Opowiem wam swoją Historię.

Chór – Opowie nam Historię.

Człowiek – Od początku znałem tylko Dobro.

Chór – Znał Dobro.

Człowiek – Ale zamarzyło mi się poznać Zło.

Chór – Chciał poznać Zło.

Człowiek – Tak zaczęła się moja Tragedia.

Chór – Zaczęła się Tragedia.

Człowiek – Wygnano mnie w Dziki Kraj.

Chór – Trafił w Dziki Kraj.

Człowiek – Odtąd musiałem się trudzić i pocić.

Chór – Musiałem się trudzić.

Człowiek – Ale nic z tego nie miałem.

Chór – Nie miał nic.

Człowiek – Zabiłem więc Brata.

Chór – Zabił Brata.

Człowiek – Nic z tego nie miałem.

Chór – Nadal nic nie miał.

Człowiek – Ale wszyscy się przestraszyli.

Chór – Wszyscy się przestraszyli.

Człowiek – Tak zdobyłem Władzę.

Chór – Zdobył Władzę.

Człowiek – Teraz mogłem założyć Państwo.

Chór – Założył Państwo.

Człowiek – Mogłem panować nad Ludem.

Chór – Zapanował nad swoim Ludem.

Człowiek – Okazało się, że muszę walczyć ze wszystkimi dokoła.

Chór – Walczył ze wszystkimi.

Człowiek – Zabijaliśmy się nawzajem.

Chór – Zabijali się nawzajem.

Człowiek – Ale nic z tego nie powstało.

Chór – Nic nie powstało.

Człowiek – My rabowaliśmy ich, a oni rabowali nas.

Chór – Wszyscy rabowali wszystkich.

Człowiek – A wciąż rodziły się Nowe Pokolenia.

Chór – Rodziły się Nowe Pokolenia.

Człowiek – Tak żyliśmy przez tysiące lat.

Chór – Tak żyli przez tysiące lat.

Człowiek – Jedynym celem było panowanie nad Innymi.

Chór – Panowanie nad Innymi.

Człowiek – Przemijały Pokolenia i Władcy.

Chór – Przemijali Władcy.

Człowiek – Ale cel pozostawał ten sam – Podbój i Rabunek.

Chór – Celem Podbój i Rabunek.

Człowiek – Wczoraj Podbój i Rabunek.

Chór – Podbój i Rabunek.

Człowiek – Jutro Podbój i Rabunek.

Chór – Podbój i Rabunek.

Człowiek – A wszystko to przez tysiące lat.

Chór – To samo przez tysiące lat.

Człowiek – Zbrodnie nad zbrodniami.

Chór – Zbrodniom nie było końca.

Człowiek – Brat zabijał Brata.

Chór – Człowieczy Los.

Sceny dramatyczne z życia Człowieka (Akt II)

Akt II

Człowiek – Wreszcie Bóg przemówił do Człowieka.

Chór – Bóg przemówił do Człowieka.

Człowiek – I rzekł – Nie zabijaj.

Chór – Bóg rzekł – Nie zabijaj.

Człowiek – Ale Człowiek nadal zabijał.

Chór – Człowiek nadal zabijał.

Człowiek – Przez tysiące lat zabijaliśmy się nawzajem.

Chór – Brat zabijał Brata.

Człowiek – Boże przykazanie niczego nie zmieniło.

Chór – Nic się nie zmieniło.

Człowiek – Tragedia ciągle trwała.

Chór – Tragedia trwała.

Człowiek – Wreszcie Bóg posłał swojego Syna.

Chór – Syn Boży zstąpił na ziemię.

Człowiek – Przemówił do nas o miłości i pokoju.

Chór – Mówił o pokoju.

Człowiek – Ale zabiliśmy Syna Bożego.

Chór – Ludzie zabili Syna Bożego.

Człowiek – Wszystko miało być po staremu.

Chór – Miało być po staremu.

Człowiek – Ale Syn Boży Zmartwychwstał.

Chór – Syn Boży Zmartwychwstał.

Człowiek – Ludzie się strasznie zdziwili.

Chór – Ludzie się zdziwili.

Człowiek – Zapragnęli odtąd żyć w Miłości i Pokoju.

Chór – Ludzie chcieli żyć w Pokoju.

Człowiek – Otrzymaliśmy Ducha Pocieszyciela.

Chór – Ludzie otrzymali Ducha Pocieszyciela.

Człowiek – Żebyśmy zdołali wytrwać w Miłości.

Chór – Wszyscy chcieli Miłości.

Człowiek – Ziemskie Państwo podjęło walkę z Nową Religią.

Chór – Państwo walczyło z Religią.

Człowiek – Jednak Religia zdobyła Państwo.

Chór – Religia zdobyła Państwo.

Człowiek – I zaczęły się Wojny Religijne.

Chór – Wojny Religijne.

Człowiek – Tragedia powróciła od nowa.

Chór – Tragedia powróciła.

Człowiek – I trwa do dzisiaj.

Chór – Tragedia trwa nadal.

Człowiek – Dlaczego Los Człowieka jest taki tragiczny?

Chór – Tragiczny jest Los Człowieka.

Człowiek – Nie potrafimy wyrzec się Myślenia.

Chór – Nie chcemy się wyrzec Myślenia.

Sceny dramatyczne z życia Człowieka (Akt III)

Akt III

Człowiek – Człowiek uwierzył w Myślenie.

Chór – Człowiek uwierzył w Myślenie.

Człowiek – To najgorsza rzecz, jaka mi się przydarzyła.

Chór – Myślenie to najgorsza rzecz.

Człowiek – Nie umiem pozbyć się Myślenia.

Chór – Nie umie się pozbyć Myślenia.

Człowiek – Co mam zrobić?

Chór – Nie wie, co robić.

Człowiek – Religia jest oparta na Wierze.

Chór – Religia ma Wiarę.

Człowiek – Ale wiara religijna nie jest myśleniem o Bogu.

Chór – Wiara nie jest myśleniem o Bogu.

Człowiek – Ludzie wolą jednak Myślenie niż Wiarę.

Chór – Ludzie wolą Myślenie.

Człowiek – Nie zdajemy sobie sprawy, czym jest Myślenie.

Chór – Czym jest Myślenie?

Człowiek – To Myślenie zabija Człowieka.

Chór – Myślenie zabija.

Człowiek – Czy możemy przestać myśleć?

Chór – Jak przestać myśleć?

Człowiek – Człowiek musi uwierzyć w siebie.

Chór – Jak uwierzyć w siebie?

Człowiek – Człowiek musi afirmować siebie.

Chór – Jak afirmować siebie?

Człowiek – Trzeba poznać swoją Osobę.

Chór – Jak poznać Osobę?

Człowiek – Trzeba uwierzyć w swoją Osobę.

Chór – Jak uwierzyć w Osobę?

Człowiek – Trzeba nawiązać relacje osobowe z Bogiem.

Chór – Jak nawiązać relacje z Bogiem?

Człowiek – Człowiek musi się zbliżyć do Boga.

Chór – Jak zbliżyć się do Boga?

Człowiek – Musimy wrócić do Boga.

Chór – Jak wrócić do Boga.

Człowiek – Syn Marnotrawny wraca do Ojca.

Chór – Syn wraca do Ojca.

Człowiek – Musimy jak Syn powrócić do Ojca.

Chór – Musimy powrócić do Ojca.

Człowiek – Jeżeli chcemy pokonać Tragedię.

Chór – Jeżeli chcemy pokonać Tragedię.

Człowiek – To musimy powrócić do Ojca.

Chór – Musimy powrócić do Ojca.

Człowiek – Ojciec kocha wszystkie swoje Dzieci.

Chór – Ojciec kocha Dzieci.

Człowiek – Dziecko w potrzebie przychodzi do Ojca.

Chór – Dziecko przychodzi do Ojca.

Człowiek – Ojciec zawsze poda Dziecku rękę.

Chór – Ojciec poda rękę Dziecku.

Człowiek – Biegnijmy jak dzieci do Ojca.

Chór – Biegnijmy do Ojca.

Człowiek – Ojciec Niebieski ma dla nas Łaskę.

Chór – Ojciec ma Łaskę.

Człowiek – Ojciec daje nam Łaskę Zbawienia.

Chór – Daje nam Łaskę.

Człowiek – Zbawienie przychodzi przez Łaskę.

Chór – Zbawienie przez Łaskę.

Człowiek – Łaska wybawia nas z Tragedii.

Chór – Łaska wybawia z Tragedii.

Człowiek – Idziemy do Ojca po Łaskę.

Chór – Idziemy po Łaskę.

Człowiek – Od Boga otrzymujemy Łaskę.

Chór – Otrzymujemy Łaskę.

Człowiek – Z Łaską Bożą pokonamy Myślenie.

Chór – Pokonamy Myślenie.

Człowiek – Z Łaską otrzymujemy Pełnię.

Chór – Wreszcie mamy Pełnię.

Człowiek – Spełniam się jako Osoba.

Chór – Spełnia się.

Człowiek – Jako Osoba mogę wstąpić do Nieba.

Chór – Wreszcie wstąpił do Nieba.

Człowiek – Alleluja!

Chór – Alleluja! Alleluja! Alleluja!

Człowieczy los

Los człowieczy (8)

Pathos jest wzniosłym przeżyciem piękna. To nie jest wyłącznie doznanie przyjemności. Pathos jest czymś podniosłym. Pojawia się wtedy, gdy przeżywamy upodobanie piękna. Patetyczne przeżycie dotyczy przede wszystkim piękna zawartego w życiu. Życie jest piękne i dlatego skłania nas do patosu, czyli patetycznego przeżycia. Można powiedzieć, że to właśnie wartość życia przeżywamy w sposób patetyczny. W sposób podniosły przeżywamy zwłaszcza dar życia. Dar życia staje się dla nas pathosem. Upodobanie piękna życia jest patetyczne. To znaczy, że jest przeżyciem najgłębszym.

Pathos nie jest przeżyciem przyjemności. Przyjemności nie przeżywamy w sposób patetyczny. Pathos jest przeżyciem piękna, któremu może towarzyszyć doznanie przyjemności, np. gdy oglądamy zachód słońca. Ale gdybyśmy sprowadzili pathos do doznania przyjemności, to musielibyśmy uznać, że przyjemność jest czymś wzniosłym. To by znaczyło, że przyjemność nas uwzniośla, wynosi ponad cielesność. Taką zdolność posiada jedynie osobowe piękno. Przyjemność sprowadza się jedynie do cielesności i nie jest w stanie wznieść się ponad nią. Gdy przeżywamy przyjemność na poziomie duchowym albo raczej gdy tak się nam wydaje, bo zgadzamy się na przeżycie przyjemności, wtedy zniżamy naszą duchowość do poziomu cielesności. Jeżeli więc dusza przeżywa tylko to, co cielesne, to nie ma mowy o żadnej wzniosłości. To po prostu jest upadek.