cdn1

Powiastka pierwsza

Nic tak nie ogłupia człowieka

Jak myślenie

Długo myślałem i myślałem

I co? Zwątpiłem we wszystko

Pozostała mi tylko jedna myśl

Wiem, że nic nie wiem

Nic już nie wiem

I nie chcę wiedzieć

Chcę żyć

Powiastka druga

Myślenie jest kulturotwórcze
Zbudowało sobie ogromny gmach kultury

Wspaniałą Wieżę Babel

Lecz okazało się na koniec

Że tam z góry nie widać

Już niczego prawdziwego

Pozostały jedynie kłamstwa

Myślenie kusi nas kłamstwem poezji i literatury

Lecz ograbia z realności

Jaki piękny byłby świat bez myślenia

Myślenie jest tak kulturalne

Że niszczy dokoła wszystko, co jest naturalne

Wymyśliło globalny śmietnik wszelkich wartości

Gdzie nie można dogrzebać się czegoś cennego

Myślenie chciałoby wszystko zagarnąć dla siebie

Chciałoby wszystkim zawładnąć

Nie pozostawiając już niczego realnego

Myślenie odbiera nam realność

Dając w zamian jedynie pozory

Pozory zawładnęły całkowicie naszym życiem

I straciliśmy z oczu realne podstawy naszej egzystencji

Czy zdołamy jeszcze odnaleźć

W sobie cokolwiek realnego

Co nie poddawałoby się myśleniu

Myślenie zawładnęło naszym życiem

Podbiło naszą codzienność

Wdarło się w nasze świętowanie

Dziś człowiekiem rządzi myślenie

I tylko możemy sobie wyobrażać

Że to myślimy my sami

Kartezjusz miał diabelski pomysł

Żeby wszystko postawić na myśleniu

Żeby z człowieka zrobić istotę myślącą

Po co o tym wszystkim myśleć

Skoro życie jest takie piękne

Powiastka trzecia

Długo się bronił

Aż wreszcie dopadła go myśl

To wszystko nie ma sensu

Wiedział, że sens tkwi w rzeczywistości

Co zatem nie ma sensu?

To, co przed chwilą pomyślał

Myślenie nie ma sensu

Ono wszystko zaciemnia

Nigdy nie mówi prawdy

Zawsze coś ukrywa

Myślenie chce zakryć prawdę

Pragnie przesłonić realność

Prawda jest jawnością

Objawia się na zewnątrz

Przemawia do nas głośno

Myślenie jest skryte

Ukrywa się w zakamarkach świadomości

Szepce nam coś na ucho

Strzeż się swego myślenia

Ono nigdy nie idzie prostą drogą

Zawsze kręci i zwodzi

Drepcze w kółko

Wymyśla problemy

Mnoży przeszkody i trudności

Zawsze jest na nie

Rzadko zgadza się z rzeczywistością

Potrafi wszystko odrzucić

Mówi o sobie, że jest wielkie i wspaniałe

Wszystko może i wszystko obiecuje

Ale niczego nie daje, bo dać nie może

Myślenie tworzy ludzkie dramaty

Zna jedynie tragedie i komedie

Lecz o prawdziwym życiu nic nie wie

Życie szczęśliwie toczy się poza myśleniem

Daj nam bezmyślną radość życia

Daj życie w spokoju

Powiastka czwarta

Myślenie jest zdradliwe i podstępne

Oszukuje człowieka

Potrafi Cię zdradzić

w najmniej spodziewanym momencie

Zanim się obejrzysz

Już pomyślałeś zbrodnię

Na kimś niewinnym

To myślenie woła w Tobie

Do twojego wroga

„Ja Cię zabiję!!!”

Myślenie niesie ze sobą śmierć

Ono zabija ludzkie osoby

W imię postępu ludzkości

Myślenie pragnie wszystkim władać

Chce zawładnąć człowiekiem

Żeby pokazać swoją wielkość

Myślenie stworzyło sławę

Wpakowało człowieka w obłęd wielkości

Żeby na koniec go poniżyć

Myślenie zabiera nam chęć życia

Gna nas na oślep w pędzie postępu

Poświęcając poszczególnych ludzi

Myślenie sprzedało człowieka

Za miskę zysku i dochodu

Pakując go w niewolniczą pracę

Powiastka piąta

Tylko głupcy myślą

Że myślenie przyniesie im szczęście

Mądry człowiek

Nie boi się wiary, bo wie. że

Do Boga dociera nasza wiara

A nie nasze myśli

Myślenie odgradza nas od Boga

I prowadzi na manowce

Co z tego, że myślenie

Jest bardziej kulturalne niż wiara

Gdyż tworzy arcydzieła architektury i sztuki

Ale w zetknięciu z realnością

Jest zupełnie bezsilne

Ludzkie myślenie nie zdoła

Posadzić ani jednego drzewa

Bo do tego potrzeba prawdziwego czynu

A nie fałszywego myślenia

Myśliciel może wymyślać sobie

Niestworzone rzeczy

Ale rzeczywistość spłata mu

Na koniec figla

Gdy się obudzi

Sam ze swoimi myślami

I będzie mógł już pomyśleć

Tylko o czymś wymyślonym

A to myślenie ograbi go

Z całej realności jego osoby

I będzie mógł zamyślić się

Na śmierć