cdn2

Powiastka szósta

Myśliciel zamyślił się aż

Myśli zawirowały mu nad głową

Pomyślał sobie, że dobrze

Byłoby wcale nie myśleć

Lecz nie był w stanie

Zrobić niczego innego

Wymyślił więc nowy poemat

Chociaż zdawało mu się, że gdzieś

Z daleka załopotała dziwna myśl

Poezja jest tylko ładnie opakowanym kłamstwem

Przecież kłamstwo jak poezja

Jest czymś zmyślonym

I nie dotyka niczego realnego

Czyżby poezja była jedynie

Najbardziej ulotnym kłamstwem

Ducha, który boi się podjąć

Jakiekolwiek prawdziwe działanie

Powiastka siódma

Myśliciel pomyślał bezmyślnie

Że dość już tego myślenia

Najwyższy czas przestać myśleć

Przypomniał mu się wiersz Brodzkiego

            Po czym w jego głowie

            Sny zastąpiono ołowiem

To nie jest dobre rozwiązanie

Co zrobić ze swoim myśleniem

Jak się go pozbyć

Nie można po prostu przestać myśleć

Tak jak rzuca się palenie lub żonę

Tutaj potrzeba czegoś więcej

Potrzebny jest jakiś czyn

Ale co to może być

Zastanawiał się, co powinien uczynić

Ale ten czyn przyszedł sam

Po prostu usłyszał słowo

Tak, słowo jest czynem prawdy

I to prawda wyzwoli nas z myślenia

Ale gdzie szukać prawdy

Przecież nie stoi na przystanku tramwajowym

Może trzeba szukać w papierach

Słowo przemówiło do niego z wnętrza

Musisz pokochać drugiego człowieka

Człowiek potrzebuje miłości

Trzeba zachwycić się realnością

Tam mieszka prawda

Musisz odkryć siebie

Zaakceptować realność człowieka

Potrzebujesz swojej własnej realności

A wtedy uwierzysz w realność innych

Odkryjesz osobę człowieka

Tak, ja jestem
Ja jestem więc nie muszę myśleć
Po prostu jestem

Jestem sobą

Jestem osobą

Nareszcie mogę kochać

Gdyż przestałem myśleć

Powiastka ósma

Myśliciel wybrał się na przechadzkę

I zawędrował aż nad rzeczkę

Przysiadł na brzegu troszeczkę

Wpatrując się w przepływającą wodę

Panta rei – zakrzyknął kiedyś Heraklit
Tak, tak, wszystko płynie –

Pomyślał Myśliciel

A myślenie popłynęło gdzieś z prądem

Uderzył patykiem po wodzie

Czemu głupcze wodę mącisz

Przecież nie zawrócisz jej kijem

I tak wszystko płynie

Pomyślał sobie, że tak samo

Nie da się zawrócić ludzkiego myślenia

Nawet gdyby pognało gdzieś za daleko

Trafiając do oceanu absurdu

Powiastka dziewiąta

Myśliciel czuł

Że dzieje się z nim

Coś dziwnego

Wszystkie jego myśli

Zwinęły się w maleńki kłębuszek

Który przeszył błysk światła

Czuł, że staje się
Kimś zupełnie innym
Co się dzieje – zapytał
Nie mógł niczego pomyśleć

Stał jak osłupiały

Ale jego ręka chwyciła ołówek

I zaczęła na ścianie pisać:

         obiit Don Cogito

         natus est Don Credo

Poczuł, że ogarnęła go

Dziwna jasność

Nagle uwierzył...

W siebie?

W człowieka?

Nie! O człowieku

Można tylko pomyśleć

On wierzył w osobę

Miał silna wiarę

Że jest osobą

Jest sobą

I niczego się już nie boi


Powiastka dziesiąta 

Nasz Myśliciel zagorzały 
Wypił już morze gorzały

Lecz nagle przestał pić

Obudził się z oparów alkoholu

Bo przestał o nim zupełnie myśleć

Nareszcie wierzę, że się uda

Wierzę w siebie

Był dumny z siebie

Ze swej wiary

Bo wiedział już, że to myślenie

Wyprowadziło go na manowce

Dopóki myślał, że gorzała coś mu daje

Nie mógł się od niej oderwać

Gdy nagle przestał o tym myśleć

Zaczął nowe życie

Zaczął żyć wiarą

Bo wiara przenosi góry – powiedział sobie

Skoro ja nie chciałem pójść w góry

To góry musiały przyjść do mnie

Wszystko odwróciło się do góry nogami

Wiara przeniosła go w góry

Spojrzał na zaśnieżone szczyty

I zapłakał z radości na ten widok

Nareszcie czuję, że żyję

Poczuł w sobie przemożną chęć życia

Uleciał z niego cały smutek i bezsens

I zaświtała mu na koniec nadzieja

Nie widziana już od lat

Chyba wraca do mnie prawdziwa duchowość

Nareszcie wiem, po co żyję

Wiara przewróciła wszystko do góry nogami

Pomyślał, że wiara przewraca góry

Poczuł, że góra niemocy spada z jego barków

I rozpryskuje się w drobiazgi

Wydawało mu się, że gdzieś się unosi

Może jednak polecę do góry

Hurra!