Skoro nasze poznanie zdoła dotrzeć do realnych własności człowieka, i gdy zdoła zidentyfikować człowieka jako realną osobę (jako osobowy podmiot istnienia), to dopiero na tej podstawie możemy mówić o tym, co dla człowieka jest najważniejsze w jego życiu. Dlatego rozpoznając osobowe własności człowieka (czego dokonał prof. Gogacz) jako prawdę, dobro i piękno, możemy przyjąć i postulować, aby w swoich działaniach społecznych i kulturowych kierował się on wartościami prawdy, dobra i piękna. Te wartości mogą więc i powinny funkcjonować na gruncie życia społecznego, czyli w zakresie edukacji i wychowania, kultury i sztuki, zdrowia i medycyny, prawa i sądownictwa, a w dzisiejszej sytuacji w portalach i mediach społecznościowych, po prostu we wszystkich wypowiedziach publicznych.
Wszystko to razem pokazuje nam, że ważniejsze jest realistyczne poznanie rzeczywistości, które dopiero na dalszym etapie poznawczym powinno być przekładane na myślenie przeprowadzone w sferze kulturowej (komunikacji społecznej). Oznacza to, że twórczość i działalność kulturowa musi być powiązana z realistyczną wizją człowieka, a nie tworzeniem wizji ideologicznej. Ponieważ niepodporządkowane niczemu myślenie (bez poznania) jest w stanie przedstawić zupełnie dowolne wartości. Mamy przykłady epatowania brzydotą w sztuce, czy nawet w życiu, odrzucenia dobra wspólnego w życiu społecznym i działaniu obywatelskim oraz rezygnacji z prawdy w przekazie informacyjnym i opowiadanie ideologicznych bzdur. Ja stale powtarzam, że nic tak nie ogłupia człowieka jak myślenie. Właśnie myślenie jest w stanie wyprowadzić nas na manowce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz