14 Należy zaznaczyć, że już na tym poziomie egzystencjalnym istnieje powiązanie i współpraca pomiędzy podmiotem osobowym i podmiotem ożywczym. Dokonuje się to za sprawą własności piękna. Własność piękna sprawia i kształtuje naszą uczuciowość.
15 Uczuciowość jest władzą duchową, dzięki której przeżywamy nasze życie. Własność piękna wysyła do uczuciowości akty upodobania, które wywołują w niej emocjonalne przeżywanie czegoś pięknego. Na tym poziomie duchowej władzy uczuciowej chodzi o przeżywanie piękna ludzkiego życia (chodzi więc o fascynacje życiem a nie śmiercią).
16 Takie emocjonalne przeżywanie życia nastawia odpowiednio całą naszą duchowość na akceptację i upodobanie w życiu. Skoro jednak uczuciowość porzuci upodobanie życia, to wówczas jest skazana na posługiwanie się doznaniami cielesnymi i akceptuje wtedy tylko przeżywanie przyjemności. Człowiek bierze wtedy przyjemność za coś pięknego i fascynującego, i zaczyna zabiegać o nieustanne czerpanie przyjemności.
17 Takie przeżywanie przyjemności (coraz to silniejszych doznań) prowadzi do zaburzenia działania umysłu oraz woli. Zaczynamy wybierać tylko same przyjemności, pomijając to, co dobre i prawdziwe (to, co osobowe). A więc inne władz duchowe i ich działania ulegają presji wywieranej przez emocje uczuciowości. A to oznacza, że człowiekiem rządzą już emocje.
18 Człowiek nie powinien ulegać żadnej presji zewnętrznej. Przecież jako całość jest aktywnym podmiotem swoich działań. Otóż z racji duchowości człowiek działa w sposób celowy. Sam rozpoznaje i wybiera dla siebie konkretny cel swojego działania. Cel wyznacza kierunek i kres działania, co pozwala nam panować nad działaniem. W związku z tym wiemy, co chcemy robić i kiedy należy zakończyć działanie, skoro osiągnęliśmy już zamierzony cel. Celowe działanie jest efektem poznania umysłowego oraz chcenia woli. Władze duchowe odnoszą nas w ten sposób do rzeczywistości. To pozwala nam wyznaczać sobie realne cel, a dzięki temu podejmować realne działania.
19 W procesie wychowawczym bardzo ważne jest ukazywanie młodemu człowiekowi konkretnych i realnych celów. Jest to ważne w naszym życiu praktycznym, kiedy odnosimy się do realizacji koniecznych potrzeb życiowych. Dziecko musi się zapoznać z możliwościami odżywiania się, ubierania w zależności od pogody, dbania o higienę ciała, z koniecznością snu i ogólnego utrzymania porządku w swoim życiu (w działaniu).
20 Kolejnym etapem rozwoju jest zdobywanie wiedzy i umiejętności samodzielnego uczenia się. I tutaj również trzeba umieć stawiać przed dzieckiem realne cele, a nie zmierzać do realizacji własnych pragnień czy marzeń.
21 Jednak zasadniczym celem i zadaniem wychowania jest właściwe ukształtowanie osobowości młodego człowieka. Musimy pamiętać, że nasza natura (czyli dusza i ciało) powstaje na poziomie możności istotowej. Dlatego to, co powstaje dzięki działaniu cechuje się realnością stawania się. Nie jest to zatem realność trwała i niezmienna jak realność egzystencjalna. Jest to realność esencjalna (możnościowa), która jest dynamiczna (gr. dynamis oznacza możność), czyli powstaje dzięki stawaniu. To stawanie zależy od podejmowanych działań. Realne działania naszych władz duchowych tworzą pewien stan realności, jakiś urealniony i ukształtowany charakter. Psychologia powie nam tutaj o postawie psychicznej (postawa moralna ?), zaś filozofia określa to mianem osobowości albo charakteru moralnego.
22 Osobowość jest czymś, co powstaje i tworzy się w miarę rozwoju duchowego młodego człowieka. Osobowość powstaje na gruncie duchowości, czyli obejmuje wspólną sferę władz duchowych. Ona powstaje dzięki działaniom osobowym podejmowanym przez władze duchowe. Ale żeby osobowość nabrała charakteru moralnego, działania władz muszą być pobudzane i aktywizowane przez osobowe akty kontemplacji, sumienia i upodobania. Akty osobowe docierają do władz duszy i zaszczepiają w nich realne zasady działania. Słowo prawdy w umyśle, czyn dobra w woli oraz przeżycie piękna w uczuciowości. Dopiero uzyskane w ten sposób zasady wywołują odpowiednie działania, które powodują stawanie się osobowości moralnej.
23 Słowo prawdy sprawia, że zaczynamy mówić prawdę, czyn dobra powoduje, że wola zaczyna chcieć dobra i swoje działania odnosi do realnego dobra, z kolei przeżycie piękna sprawia, że nasze uczucia fascynują się pięknym życiem, co daje nam radość i nadzieję tak potrzebne w naszym życiu.
24 Powstająca w duszy (dzięki uzyskaniu właściwych zasad działania) osobowość reprezentuje realne stawanie się. Osobowość tworzy szeroką sferę realnej duchowości, która jest w stanie podejmować działania osobowe. W ten sposób powstaje realny przepływ komunikacyjny od jednej osoby do drugiej osoby. Jest to faktyczne i realne wypełnienie relacji osobowych i tworzenie rzeczywistej wspólnoty osób (faktycznie dokonuje się to w rodzinie).
25 Zupełnie inna sytuacja zjawia się wtedy, gdy nasza duchowość staje się sferą świadomości. Świadomość jest jakąś sferą intencjonalną, czyli stanowi świat pomyślany (taki świat wirtualny jaki dziś mamy wokół siebie). Świadomość nie działa w oparciu o realne zasady duchowe, ale postępuje całkowicie dowolnie. Świadomość wyrasta z myślenia, które jest negacją realności. Człowiek kierujący się myśleniem odrywa się od rzeczywistości, żeby zamknąć się w sobie. Myślenie powstało z negacji rzeczywistości, czego dowodzą teorie Kartezjusza (wątpienie w realność), Kanta (rzecz sama w sobie jest niepoznawalna, czyli nie do pomyślenia), czy Husserla (realny świat wzięty w nawias), z kolei Hegel twierdził, że rzeczywistość jest myśleniem i powstała z myślenia.
26 Świadomość tworzą intencje. Intencje są takimi myślowymi zamierzeniami. Gdy nasz umysł utraci zdolność realnego poznania, które polega na wybieganiu i poszukiwaniu czegoś realnego i prawdziwego, wtedy pojawia się myślenie (jako „poznanie intencjonalne”). Myśli są to takie puste zamierzenia poznawcze, które trzeba wypełnić jakimiś treściami. Skąd się biorą te treści? Mogą to być treści pochodzące z poznania zmysłowego (wrażenia lub wyobrażenia) albo treści nabywane w procesie nauczania (np. wiadomości przekazywane w szkole) lub samokształcenia (literatura, poezja, czy ogólnie sztuka – np. malarstwo, filmy). Jednak dziś są to na ogół treści zaczerpnięte z mediów (TV + Internet), dawniej były to książki i gazety.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz