Swoje człowieczeństwo kształtujemy przede wszystkim do wewnątrz. To, co zewnętrzne jest tylko przypadkowym dodatkiem. To nie jest już nasze człowieczeństwo, ale przeróżne dobra wypracowane przez nas (przez nasze działania). Nie należy więc oceniać czyjegoś człowieczeństwa według tego, co posiada na zewnątrz, lecz według tego, kim jest wewnętrznie. Człowieczeństwo, czyli swoją osobowość, budujemy wewnątrz siebie (w swojej duchowości, jednak nie w świadomości).
A to jest związane z naszym osobowym istnieniem. Osobową podmiotowość istnienia otrzymaliśmy bezpośrednio od Boga, tak jak podmiotowość ożywczą (życie egzystencjalne), która kształtuje naszą cielesność (organizm żywy). Otóż osoba napędza naszą osobową aktywność, która z kolei przekłada się na osobowe działania naszej duchowości. Należy wiedzieć i pamiętać, że to osobowe akty kształtują naszą moralną i religijną osobowość.
Wszystko inne jest pomysłem naszej myślącej świadomości. Ale świadomość nie stanowi ani nie tworzy czegoś stałego i niezmiennego (trwałej realności). Ona jest tylko przepływem intencjonalności, przebiegiem intencji pomyślanych, intencji wolnego wyboru, czy wreszcie intencji emocjonalnych (na ogół tych negatywnych, gdyż pozytywne /radość i nadzieja/ zależą od aktów upodobania piękna). Intencjonalność świadomości jest ciągłym przepływem i nie tworzy, ani nie buduje realnego charakteru moralnego człowieka.
Postępowi ideolodzy twierdzą, że te ludzkie intencje, czyli zamierzenia i marzenia jako możliwości działania, tworzą postęp ludzkości. Oczywiście tworzą one taki postęp, ale dzisiaj już jasno widać, że ludzkość (czyli właściwie rządzący) nie kontroluje tego postępu i stąd pojawiają się nieustannie nowe zagrożenia czy wręcz katastrofy. To po co nam ten rozpędzony pociąg postępu, jak nie wiadomo dokąd on zmierza.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz