4.Istotą osobowej duchowości jest
komunikacja. Każde osobowe spotkanie wyznacza pewien krąg komunikacyjny
rozumienia rzeczywistości (sens bytu albo sens samego bycia w istnieniu).
Komunikacja nie polega na
przekazywaniu informacji, jak chce współczesna filozofia (kogniwistyka).
Komunikacja jest otwarciem własnego istnienia, czyli ukazaniem bogactwa
osobowej aktywności istnienia, bo to z osobowego istnienia płyną akty
kontemplacji, sumienia i upodobania. Z aktów osobowych rodzą się w duszy
osobowe działania – słowo prawdy, czyn dobra i przeżycie piękna.
Te duchowe działania tworzą
ludzki krąg komunikacyjny, który można określić mianem ludzkiej wspólnoty.
Ludzką wspólnotą osobową jest rodzina, która stanowi podstawowy krąg
komunikacyjny. Tylko w rodzinie człowiek potrafi działać osobowo. Jeśli rodzinę
zamienimy w instytucję społeczną (kiedyś mówiło się: podstawowa komórka
społeczna, czyli najmniejsza cząstka organizmu społecznego), to przestaje ona
być wspólnotą osobową. Ale wówczas człowiek traci możliwość osobowego działania
i zaczyna działać jako funkcjonariusz, czyli urzędnik danej instytucji (np.
państwo Kowalscy są posłusznymi i pracowitymi obywatelami).
W takiej instytucji społecznej
mamy do czynienia jedynie z przekazem odpowiednich informacji, zaś komunikacja
staje się niepotrzebna i niemożliwa. Dlatego żadne instytucje nie mogą pełnić
roli komunikacyjnej. One jedynie informują o czymś obywateli (np. Urząd
Skarbowy lub Ministerstwo Finansów informuje nas, jakie podatki mamy płacić).
Ten przepływ informacji od urzędu do obywatela wpływa na sprawne funkcjonowanie
państwa, lecz nie tworzy rzeczywistych działań wspólnotowych nastawionych na
realizację dobra wspólnego. Dla wytworzenia dobra wspólnego potrzebna jest
osobowa komunikacja. Do budowy dobra wspólnego konieczne są działania osobowe –
słowo prawdy, czyn dobra i przeżycie piękna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz