Miłość bliźniego

Miłość bliźniego. Czym jest miłość bliźniego? Miłość bliźniego jest przede wszystkim szacunkiem dla osoby człowieka. Miłość bliźniego jest bowiem miłością osobową a nie dowolną akceptacją działalności ludzkiej. To osobie człowieka należy się pełne poszanowanie a nie jego dowolnemu postępowaniu. Osoba jako podmiotowość istnienia jest godna szacunku, ponieważ to osoba jest tym, co w człowieku najdoskonalsze. Ponadto osoba jest faktycznym podmiotem sprawczym, czyli ludzka natura działa mocą osobową i dlatego powinna być poddana osobowej aktywności. Jeżeli natura (duchowa i cielesna) chce się wyemancypować i oderwać od podmiotowości osobowej, to oznacza, że zamierza działać „na własną rękę”, czyli w sposób całkowicie dowolny. Jednak taka wolność działania nie ma już w sobie niczego osobowego, gdyż działająca natura sprzeciwiła się i przeciwstawiła osobie i jej aktom kontemplacji, sumienia i upodobanie. Dowolne działania natury, pozbawione mocy osobowej, tworzą jedynie pewną sferę możliwości. Zaczynamy wtedy preferować różne możliwości działania, które faktycznie wybiegają poza realność człowieka. Można powiedzieć, że zaczynamy działać w sposób nierealny. Człowiek zmierza wtedy do odrealnienia samego siebie, czyli staje się demonem (bytem możliwym do pomyślenia). Czy można więc uszanować odrealnionego człowieka? Szacunek dotyczy osoby człowieka, która stanowi źródło duchowej, a pośrednio także cielesnej realności. Szacunek należy się temu, co realne, a nie temu, co nierealne a tylko wymyślone.