Państwo jako system instytucjonalny /4

19. Trudno zaprzeczyć, iż życie społeczne musi być odpowiednio zorganizowane. Dzieje się to poprzez tworzenie różnych instytucji, czyli urzędów. Co zrobić, żeby te instytucje i urzędy służyły bezpośrednio obywatelom (zwykłym ludziom stanowiącym trzon społeczeństwa)? Dzisiaj stawia się na praworządność (państwo prawa). Jednak politycy powinni zdawać sobie sprawę, że to nie prawo tworzy działalność społeczną, lecz codzienne działania poszczególnych obywateli. Prawo nie jest w stanie dotyczyć konkretnych przypadków. Prawo może pełnić jedynie rolę porządkującą i regulującą, jednak nie może narzucać sposobów działania, gdyż to ogranicza ludzką kreatywność i innowacyjność. Trzeba zatem zdać się na kreatywność i przedsiębiorczość ludzi, którzy zawsze znajdą odpowiednie sposoby działania i pomagać im w rozwijaniu tej działalności, zwłaszcza produkcyjnej ale również artystycznej.

 20. Czy istnieje możliwość pogodzenia organizacji prawno-instytucjonalnej państwa ze swobodną działalnością obywateli? To jest dzisiaj główny problem polityczny. Ja zapatruję się na to raczej negatywnie, przynajmniej jeśli dotyczy to naszego europejskiego kontynentu. Wydaje się, że Europa, a właściwie Unia Europejska, uwierzyła w sprawczą moc tworzonych instytucji zapominając, że to działają konkretni ludzie i wszelki rozwój społeczny zależy tylko od nich.

21.Otóż w Europie dominuje wiara w myślenie, co zaczęło się od czasów Kartezjusza. Sądzi się, że myślenie, czyli ludzkie pomysły, zapewni nam właściwy kierunek rozwoju społecznego. Niestety spowodowało to jedynie rozwój różnych ideologii, które są naturalnym efektem wiary w myślenie, wiary w doskonałość ludzkiego myślenia. Nie zauważono, że właśnie myślenie jest zawsze ideologiczne. Nie ma realistycznego myślenia. Realistyczne jest poznanie. Skutkiem wiary w myślenie stało się całkowite odejście od realności. Porzucono realność człowieka na rzecz wynaturzonych pomysłów.

22.Dawniej gospodarka i gospodarowanie dotyczyły realnych potrzeb człowieka. Natomiast dzisiejsze koncepcje ekonomiczne dotyczą raczej tworzenia jakiegoś pola możliwości działania. Myślenie kreuje zupełnie nowe potrzeby albo raczej marzenia i dążenia, tworzy nowe sposoby działania, które nic nie znaczą. Dlatego świat możliwości stoi przed nami otworem i zachęca ludzi swoją rozrywką. Lubimy się bawić i szukamy coraz ostrzejszych doświadczeń. Potocznie mówi się o potrzebie adrenaliny. Ale takie działania prowadzą na ogół do uzależnienia się od niebezpiecznych poczynań.

23.Czy można powrócić do realnego świata? Do realnych działań, skoro stworzyliśmy sztuczne otoczenie wokół siebie? Czy zdołamy powrócić do odkrycia realnej tożsamości człowieka, skoro atakują nas hasła: – Bądź kimkolwiek chcesz. Jeśli chcesz być kimś, to nie możesz być kimkolwiek. Musisz pozostać sobą. Niestety proponowana wolność działania oznacza porzucenie własnej osobowej tożsamości. Można bowiem wymyślić jakiś swój fascynujący wizerunek (najczęściej medialny, w mediach społecznościowych), lecz to nie znaczy, że stworzyliśmy w ten sposób swoją realność. Realność jest w nas samych. Zaś wszelkie pomysły są jedynie skokiem w otchłań możliwości, w świat wirtualny, z którym mamy dzisiaj do czynienia. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, że w świecie wirtualnym nie ma żadnych związków lub relacji osobowych. Mamy tam tylko zderzenia lub spotkanie różnych naszych pomysłów, a najczęściej tylko wymysłów.

24.Jedynym ratunkiem dla człowieka jest schronienie się w realnej wspólnocie osobowej, jaką jest rodzina. Chodzi o rzeczywistą wspólnotę osobową, czyli związek kobiety i mężczyzny, którzy stanowią dwie różne osoby i osobowości dopełniające się na poziomie duchowym i cielesnym. Otóż realny rozwój człowieka ma charakter osobowy, i to musi być rozwój osobowości mężczyzny bądź rozwój osobowości kobiety. Mężczyzna i kobieta spełniają się przede wszystkim w rodzicielstwie i wychowaniu dzieci. Tutaj wszelkie nowomodne pomysły nic nie dają, gdyż negują osobową realność człowieka. Żadne wymysły nie są w stanie stworzyć doskonałego mężczyzny czy doskonałej kobiety. Tutaj konieczne jest i niezbędne współdziałanie i współżycie w ramach osobowej wspólnoty.