30.Godność człowieka należy
przypisać osobie, czyli samej podmiotowości istnienia. Godność określa
szczególną rangę podmiotu osobowego. Chodzi przede wszystkim o własności
transcendentalne, które cechują osobę ludzką. Podmiotowość osobową tworzą trzy
własności – prawda, dobro i piękno. Można je nazwać własnościami istnienia lub
własnościami egzystencjalnymi. Są to pierwsze i pierwotne własności realności
aktu istnienia, które stanowią Boski obraz w człowieku. Można również dodać, że
obrazują one nasz związek z Bogiem, związek wynikający z aktu stwórczego.
Gogacz określa je jako własności osobowe, gdyż dotyczą samej osoby, w
odróżnieniu od własności nieosobowych, czyli własności egzystencjalnego życia
(żywotności ożywczej). Z kolei te własności życiowe wyznaczają nasze
podobieństwo do Boga, do Boga Żywego.
31.Godność obejmuje więc realność
osoby, która manifestuje się poprzez transcendentalne własności prawdy, dobra i
piękna. Te własności stanowią zarazem źródło osobowej aktywności, czyli źródło
aktów kontemplacji, sumienia i upodobania. Godność należy więc przypisać samej
osobie człowieka, a nie naszej naturze lub działaniom tej natury. Godna
najwyższego szacunku jest każda ludzka osoba, ponieważ to właśnie osoba jest w
człowieku czymś najdoskonalszym, jest to najdoskonalsza postać realności. Godność,
którą tworzą własności osobowe, jest jednocześnie fundamentem osobowej
aktywności człowieka, która doskonali naszą naturę z jej duchowymi działaniami.
32.Sama dusza nie posiada
godności. Dawniej, gdy pojmowano człowieka jako złożonego z duszy i ciała,
uważano, że czymś najdoskonalszym jest dusza człowieka, która miałaby być
stwarzana przez Boga. Dlatego obrazu i podobieństwa poszukiwano w ludzkiej
duszy (zob. Augustyn). Ale to jest poważny błąd, ponieważ Bóg stwarza
bezpośrednio istnienie człowieka (wraz z podmiotowościami osoby i życia). Stąd godność należy przypisać
osobie i być może również podmiotowości życia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz