Kierunek – moralność /4

4. Również nasza uczuciowość, która jest władzą duchową, nie musi kierować się doznaniami cielesnymi (przyjemnością lub przykrością i bólem). Ludzka uczuciowość powinna być nastawiona na przeżywanie osobowego piękna. Jednak do tego potrzebuje kontaktu z osobowymi aktami upodobania.

Jeżeli dwie osoby nawiązują relacje osobowe w zakresie własności piękna, to wtedy zostają uruchomione akty upodobania, które docierają do naszej uczuciowości i umacniają ją. Gdy zostaną przyjęte przez tę władzę, sprawiają w niej przeżycie piękna jako zasadę działania uczuciowości. Uczuciowość jest bardzo blisko związana z życiem, które organizuje funkcjonowanie cielesnego organizmu człowieka. Otóż nasze ludzkie życie, które kształtuje cielesność, jest piękne i naprawdę pięknie działa. Stąd uczuciowe przeżycie piękna będzie zawsze skupione na pięknym życiu. Życie jest naprawdę piękne i nie jest to tylko reklamowy czy handlowy slogan.

Takie przeżycie piękna i pięknego życia wywołuje w nas uczucie radości, a także rodzi trwałą dyspozycję, czyli osobową cnotę nadziei na piękne życie. Tylko dzięki takiemu przeżywaniu piękna człowiek może się uchronić przed atakującymi uczuciowość doznaniami przyjemności i zafascynowaniu się nimi. Jeśli w uczuciowości nie pojawi się przeżycie osobowego piękna, to będziemy skazani wyłącznie na przeżywanie cielesnych przyjemności. A wtedy zaczynamy szukać coraz silniejszych wrażeń i coraz mocniejszych doznań, co nieuchronnie prowadzi do zgubnej eskalacji przeżyć. Na ogół kończy się to jakimś nałogiem i uzależnieniem. Musimy pamiętać, że zaakceptowanie przyjemności zawsze nas uzależnia w ten czy inny sposób. Żeby się wyrwać z tego kręgu zależności, musimy zwrócić się i nawrócić do poszukiwania i przeżywania osobowego piękna, czyli jasnego pragnienia życia. Nasze uczucia powinny być skierowane do duchowego piękna i pięknego życia. Dlatego żyjmy w sposób piękny, a nie tylko łatwy i przyjemny.