Nic dobrego nas nie czeka (3)

Realnością człowieka jest osoba i życie. Realnością człowieka jest doskonałość osoby i życia. Realnością człowieka nie jest natomiast niedoskonała natura (dusza i ciało). Ta nasza niedoskonała natura jest tylko brakiem realności. Jeżeli niedoskonałą naturę uznamy (jak to czyni wiedza naukowa) za całe nasze człowieczeństwo, to wówczas skazujemy się na życie w wyimaginowanym świecie możliwości. Ten świat możliwości staje się naszą kreacją (kreacją naszego myślenia). Myślenie wyrasta z negacji realności i dlatego chętnie pomija lub odrzuca to, co naprawdę realne. Stąd ludzkie myślenie będzie zawsze negowało realność, żeby jednocześnie przekonać nas, że podążamy z nim właściwą drogą. Ale to nie jest droga w świat realności (zwłaszcza osobowej realności), lecz droga w wyimaginowany świat możliwości (świat pozbawiony realności). Myślenie wyprowadza człowieka na manowce pozbawiając go tego, co realne. Pod wpływem myślenia człowiekowi wydaje się, że tworzy nowy i prawdziwy świat, bo udaje mu się zrealizować własne marzenia. Niestety to jest złudne działanie, które nie tworzy realności samego człowieka. Myślenie buduje wokół nas nowy wspaniały świat możliwości. Jednak tworzone nieustannie nowe możliwości niczego nam nie dają, a nawet odbierają nam faktyczną realność.

To jest tak jak z literaturą, która ukazuje nam wciąż nowe perspektywy, ale nie jest w stanie stworzyć niczego realnego. Jeżeli byśmy chcieli żyć lub karmić się jedynie literaturą, to stracimy kontakt z tym, co realne. Przecież w literaturze nie znajdziemy realnego człowieka, choćbyśmy nie wiem co sobie wyobrażali. Człowieka powinniśmy poszukiwać wokół siebie – w domu albo na ulicy. Jeżeli byśmy chcieli rozmawiać tylko z postaciami literackimi, to wyobcujemy się zupełnie z rzeczywistości społecznej i wspólnotowej. Czyli sami staniemy się postaciami literackimi (albo na wzór tych postaci). Staniemy się tylko jakąś ludzką możliwością (czymś pomyślanym lub intencjonalnym). Niestety zdarza się, że sami twórcy literatury (zwłaszcza poezji) stają się zupełnie odrealnieni. Ale wtedy popełniają samobójstwo (najgorsza z możliwości), bo przeszkadza im realność świata.