Propozycja dla Młodych (21)

21.Nieustannie zastanawiamy się, jak żyć? To pytanie zrobiło ostatnio karierę polityczną. Każdy człowiek uważa, że stać go na własny pomysł na życie. Niektórzy idą nawet dalej twierdząc, że najlepiej poużywać sobie w życiu, bo życie jest jedno. Musimy sobie zdawać sprawę, że nasze codzienne życie jest nastawione na używanie różnych rzeczy. Na co dzień posługujemy się potrzebnymi przedmiotami i urządzeniami. Tak wygląda nasza codzienność. Jeżeli jesteśmy zbytnio zaangażowani w sprawy codzienne, to odruchowo wyrabiamy w sobie nawyk używania różnych rzeczy, bo zawsze się nimi posługujemy. Niestety takie przyzwyczajenia mogą być łatwo przenoszone na ogólne cele życiowe. Dlatego ludzie podchodzą do życia w sposób użytkowy. Trzeba sobie w życiu poużywać.

Takie podejście do życia stawia nas przed podstawowym problemem, czym jest ludzkie życie. Życie jest przeżywane przez człowieka. Jest więc tym, co przeżywamy. To przeżywanie dotyczy naszej uczuciowości, która działa na granicy między duchowością a cielesnością. Można zatem stwierdzić, że o ludzkim życiu informują nas uczucia, a nie myślenie. Nie wolno jednak zapominać, że to uczuciowe przeżywanie jest związane również z osobowym pięknem. Tak więc przeżywanie objawia nam ludzkie piękno, które kształtuje nasze życie.

Przeżywanie lub przeżycie nie jest żadnym aktem świadomości. Błędem nie do wybaczenia (czyli oszustwem) jest posługiwanie się w fenomenologii określeniem „przeżycie świadomościowe”. To nie świadomość cokolwiek przeżywa, lecz nasza uczuciowość. Przeżycie dotyczy bowiem piękna albo życia, które jest obrazem piękna. Przeżycie piękna jest działaniem uczuciowości, ale musi być pobudzone przez osobowe akty upodobania. Bez aktu upodobania nie ma przeżycia piękna, bo wtedy uczuciowość poddaje się doznaniom przyjemności, w których nie ma nic pięknego. Przeto możemy powiedzieć, że nasze życie przeżywa uczuciowość, która podejmuje działania duchowe, które dotyczą ludzkiego życia kształtującego zarówno naszą cielesność, jak i naszą duchowość.

Ludzkie życia posiada charakter osobowy, gdyż wypływa z osobowej podmiotowości człowieka. Jest ono związane z osobowym pięknem człowieka. Życie jest obrazem piękna. Toteż powiedzielibyśmy, że osobowe piękno człowieka znajduje swój bezpośredni wyraz i ekspresję właśnie w ludzkim życiu. O tym życiu nie poinformuje nas ani umysł, ani świadomość, bo życie nie podlega władzom poznawczym. Życie ma jakiś unikalny charakter (charakter przeżyciowy), który możemy doświadczyć jedynie przy pomocy uczuciowości. Tylko uczuciowość sięga i dotyka osobowego piękna i dlatego potrafi przeżywać życie jako obraz piękna. Życie objawia więc osobowe piękno człowieka.

Stąd ludzkie życie nie jest tylko jakąś zasadą biologiczną, lecz niesie ono ze sobą coś osobowego, czyli piękno osoby. Ludzkie życie nie jest tylko funkcją cielesnego organizmu żywego. Tutaj wcale nie chodzi o funkcje biologiczne (zasada ożywcza). Życie biologiczne jest tylko zasadą organizującą naszą cielesność. Natomiast ludzkie życie jest wyrazem i ekspresją samej osoby. Dlatego powinno być rozpatrywane jako przykład osobowej aktywności. Toteż swoje życie człowiek przeżywa na poziomie duchowej uczuciowości. W swoim życiu człowiek poszukuje piękna, ale również prawdy i dobra.

Należy stwierdzić, że życie jest ciekawe lecz trudne. Niemniej warto się potrudzić w swoim życiu. Warto się potrudzić, żeby doskonalić własne życie, ale przede wszystkim należy się potrudzić, żeby pomagać innym osobom. Wtedy z pewnością odnajdziemy piękno swojego życia. Trzeba też dodać, że powinniśmy ofiarować swoje piękno – właśnie piękno życia – drugiej osobie. Człowiek żyje nie tylko dla siebie (dla swojego egoizmu), ale raczej dla innych osób. Dlatego powiemy, że ludzkie życie ma wymiar wspólnotowy, a nie tylko indywidualny. Dbając o życie musimy zadbać także o łączność wspólnotową. Jest więc jasne, że ludzkie życie odbywa się we wspólnocie (najpierw we wspólnocie rodzinnej, a później w szerszym wymiarze społecznym we wspólnocie lokalnej lub narodowej).

Ten wspólnotowy wymiar naszego życia jest bardzo ważny, gdyż łączy się z działalnością artystyczną i twórczą człowieka. Życie wspólnotowe przybiera bowiem postać kultury i sztuki. Przecież kultura i sztuka to są te dziedziny ludzkiej działalności, które są nastawione na przekazywanie życiowego piękna. Ukazując osobowe piękno wspierają i urozmaicają nasze życie, codzienne życie. Zarówno kultura jak też sztuka odwołują się do ludzkiego przeżywania piękna. Stąd można uznać, że kultura i sztuka nadają kształt piękna naszemu życiu. Tak naprawdę nie ma ludzkiego życia bez kultury. Człowiek powinien prowadzić życie kulturalne, zaś tworzona kultura powinna służyć pięknemu przeżywaniu życia.