Człowiekowi potrzebne są relacje

Człowiekowi potrzebne są dzisiaj relacje a nie kreacje. Człowiek się zupełnie pogubił. Zatracił siebie i swoją osobę, dlatego nie jest w stanie nawiązać relacji osobowych.

A to przecież relacje osobowe dają nam realność duchową. Relacje doskonalą sam aktywny podmiot, czyli właśnie osobę. Osoba spotyka się z drugą osobą wyłącznie poprzez relacje osobowe. Cała sfera duchowego przeżywania stanowi jedynie wyraz i przejaw nawiązywanych relacji osobowych. Bez tych relacji nie ma duchowego życia.

Wiara w drugiego człowieka lub miłość do niego nie pojawiają się znikąd jak kosmici. Takie duchowe doświadczenie musi mieć źródło w realnym kontakcie, czyli w osobowym spotkaniu.

Osoby spotykają się na gruncie egzystencji, czyli osobowego istnienia. Ludzka osoba stanowi podmiotowość istnienia. Dlatego osoba „funkcjonuje” w wymiarze egzystencjalnym. Osoby spotykają się w łączności egzystencjalnej, jaką dają nam tylko relacje osobowe.

Relacje osobowe łączą własności istnieniowe prawdy, dobra i piękna dwóch osób. Dlatego nie mają nic wspólnego z relacjami interpersonalnymi opisywanymi w psychologii, gdyż psychologia w żaden sposób nie dociera do poziomu egzystencjalnego. Ona ślizga się jedynie po powierzchni, co najwyżej zaglądając do przepastnego worka naszej świadomości.

Jednak to wszystko, co w człowieku jest osobowe, nie dzieje się w świadomości, lecz w samej egzystencji. Tylko osobowe istnienie posiada takie własności (transcendentalne), które umożliwiają powstanie kanałów kontaktowych w postaci relacji osobowych. Prawda oddziałuje i łączy się z prawdą. Dobro z dobrem, a piękno lgnie do piękna. W ten sposób powstaje realna łączność na poziomie egzystencjalnym (czyli w samym istnieniu).

Nie ma silniejszej łączności pomiędzy osobami. Wszystko inne stanowi jedynie namiastkę tej łączności jako jej istotowe przejawy. Bez egzystencjalnej łączności nasze słowa i czyny, nasze uczucia i przeżycia będą jedynie doraźnym złudzeniem, jakimś przypuszczeniem i domysłem bez realnej pewności. Realną pewność związku dają nam relacje osobowe. Tylko one tworzą nierozerwalne więzy, które są zdolne wszystko przetrwać.

Jeżeli chcemy budować wzajemną łączność na swoich własnych decyzjach, to nie mamy co marzyć o trwałości związku, gdyż nasze decyzje są zmienne i nietrwałe (filozofia powie, że są dialektyczne w rozumieniu Heglowskim). Decyzje mogą być raz na tak, aby kolejnym razem zmienić się na nie. Okazuje się, że decyzje podejmowane na poziomie rozumu i woli nie są dla nas ostatecznym punktem odniesienia. One są po prostu dowolne. Dlatego powinny być oparte na czymś niepodważalnym, czyli na silnym fundamencie realności. Same decyzje nie mają bowiem realnej mocy, gdyż są jedynie aktami intencjonalnymi. Mogą się dokonywać lub nie, albo idąc dalej dokonują się tak lub inaczej.

Decyzje mogą co najwyżej zaprzeczać lub potwierdzać relacje osobowe. Bez tego potwierdzenia decyzje są niczym nie potwierdzone. A to znaczy, że są dowolne i nietrwałe, chociaż są wolne i niezależne. Toteż częściej zabiegamy o wolność decyzji, niż o ich realne ugruntowanie. Otóż wolność decyzji niczego nam nie gwarantuje, a nawet wprost przeciwnie – wywołuje brak odpowiedzialności. Nie można być odpowiedzialnym za wolność. Za wolność się nie odpowiada. Dlatego dzisiaj człowiek chce być wolny, a nie odpowiedzialny.

Nasze decyzje wyznaczają więc doraźne kontakty z ludźmi. Codziennie decydujemy się na takie czy inne zachowanie. Ale nie wolno nam decydować o życiu lub istnieniu tej czy innej osoby. Wobec osób, zwłaszcza tych najbliższych, powinniśmy się kierować relacjami wiary, nadziei i miłości. Możemy bowiem wierzyć w osobową prawdę drugiej osoby, a niekoniecznie w jej decyzje. Możemy pokochać jej osobowe dobro, a nie jej postępowanie. Możemy oczekiwać pięknego życia osobowego, a nie zmiennych uczuć.

Dopiero na podstawie relacji osobowych powinniśmy podejmować konkretne decyzje, które będą wówczas służyły prawdzie, dobru i pięknu drugiej osoby. W działaniu człowiek powinien służyć realności, a nie zaspakajaniu własnej wolności decydowania. Wolność decydowania niczego nam nie daje, a może wszystko zabrać. Dlatego najpewniejsze są relacje osobowe, które obdarzają realnością nasze działania.