Co to znaczy być osobą?

Co to znaczy, że człowiek jest osobą? To znaczy, że należy mu się szacunek ze względu na osobową godność. To pokazuje, że godność jest zawarta w samej osobie i jest związana z własnościami prawdy, dobra i piękna. Przekładając to na język potoczny powiemy, że każda osoba jest godna wiary, czyli jest wiarygodna, dalej jest godna miłości, czyli powinna być kochana, i wreszcie jest godna nadziei, czyli jest oczekiwana z ogromną nadzieją, gdy przychodzi na świat.

Każdy z nas, każdy człowiek potrzebuje wiary, miłości i nadziei, gdyż to pozwala rozwinąć się naszej duchowości. Absurdem jest teza, że człowiek rozwija się dzięki wiedzy (matematycznej lub przyrodniczej), przecież nawet wiedza humanistyczna nie musi dawać od razu rozwoju duchowego. Zdobywanie wiedzy pozwala nam jedynie lepiej uczestniczyć w kulturze. Dzięki temu lepiej rozumiemy kulturę, łatwiej możemy się nią posługiwać. Jednak realny rozwój osobowy polega na nawiązywaniu relacji osobowych.

Człowiek jest godny prawdziwej miłości. Jest godny miłości osobowej, a więc bezwarunkowej i bezinteresownej. Taką miłością umiłował człowieka Bóg. W ten sposób dopuścił człowieka do wspólnoty ze sobą. Bóg (jako Ojciec) nawiązuje z człowiekiem osobową relację miłości, dzięki której człowiek jest w stanie osiągnąć pełnię doskonałości. Tej doskonałości, która wyraża się w życiu wiecznym. Człowiek jest powołany do życia wiecznego, gdyż osoba żyje w wieczności, chociaż sam człowiek przebywa na ziemi docześnie, czyli czasowo.

Życie osobowe polega na osiąganiu wieczności (czyli zbawienia). Jeżeli chcemy żyć wiecznie, to musimy rozwijać swoje życie osobowe. Życie osobowe powstaje i realizuje się poprzez tworzenie osobowej wspólnoty. Dlatego mówimy, że człowiek jest powołany do życia wspólnotowego. Filozofia mówiła, że człowiek jest istotą polityczną albo społeczną. Życie wspólnotowe albo społeczne powstaje dzięki nawiązaniu relacji z innymi osobami. Życie wspólnotowe realizuje się przede wszystkim dzięki łączności osoby mężczyzny i osoby kobiety.

JP 2 nauczał, że zarówno mężczyzna, jak też kobieta są osobami. To znaczy są różnymi osobami. To pokazuje zarazem, że kobiecość kształtuje się w odniesieniu do męskości, zaś męskość w relacji do kobiecości. Nie można zatem rozwinąć swojej męskości lub kobiecości w samotności lub izolacji. Największą bzdurą jest pogląd, że mężczyzna lub kobieta mogą się realizować w życiu zawodowym, czyli w jakiejś wyizolowanej dziedzinie, oraz dzięki poświęceniu sprawom zawodowym.

Mężczyzna i kobieta mogą się realizować we wspólnocie osobowej, czyli w rodzinie. Rodzina stanowi osobowe spełnienie się dla mężczyzny i kobiety. Każdy człowiek jako wcielona osoba rodzi się w rodzinie. Tam nawiązuje relacje osobowe z rodzicami oraz z rodzeństwem. W rodzinie człowiek rozwija swoją osobę i osobowość. To ukazuje nam najdobitniej, że kobiecość i męskość stanowią wymiar osobowy naszego człowieczeństwa. To nie jest kwestia płciowości, ale samej osoby człowieka. Dlatego nie wolno traktować kobiecości lub męskości jako wyłącznie wymiaru kulturowego, jak chce ideologia gender, gdyż w myśleniu kulturowym możemy całkowicie zagubić swoją męskość lub kobiecość.

Najbardziej przerażające jest to, iż człowiek posługując się modami kulturowymi jest w stanie zgodzić się na utratę własnej osoby i osobowości, a nawet próbować stać się kimś lub tylko czymś zupełnie innym. Dzisiaj z ogromną obawą obserwujemy, co kultura może zrobić z człowiekiem. Przecież jest zdolna zupełnie go poniżyć, odrzeć całkowicie z godności i wmówić mu, że odniósł sukces stając się produktem reklamowym lub marketingowym (czyli po prostu czymś sprzedajnym).

Czy warto się sprzedawać, żeby znaleźć się na stole Globalnego Potwora. Nie łudź się, że zdołasz się uratować lub kiedyś uciec, zostaniesz pożarty na śniadanie lub kolację. Pamiętaj, gdy znajdziesz się w łapskach Wielkiego Potwora będzie już za późno! Czy jesteś w stanie w ogóle o tym pomyśleć? Najlepiej nie myśl wcale, ale uwierz w siebie, uwierz w swoją osobę. Tylko wiara i miłość zdoła uratować Ciebie i Twoją osobę.

Co to znaczy być osobą? To znaczy, że każdy z nas jest całkowicie sobą. Jest wyjątkowy i niepowtarzalny. Ale tę wyjątkowość trzeba w sobie rozwijać i pielęgnować. To na własnej osobie musisz zbudować swój świat, skoro ma to być Twój własny świat. Osoba jest w człowieku czymś najbardziej realnym. I to na realności osoby trzeba budować swoje życie, bo to ma być życie osobowe, które pokaże całemu światu Twoją osobę i Ciebie samego.

To musi być życie osobowe, czyli przede wszystkim życie moralne i religijne. Życie moralne to nie jest jakaś wymarła tradycja, ale coś naprawdę żywego. Życie moralne jest żywe, gdyż to ono jest najbardziej twórcze. Ono tworzy bowiem samą realność, a nie różne pomysły na życie. Tworzy realne relacje między ludźmi. Relacje osobowe, które wyznaczają naszą wiarę i miłość. Doskonale wiemy, że najbardziej twórcza jest osobowa miłość. To ona ożywia nasze kontakty osobowe. Miłość żyje życzliwością i szacunkiem, wiernością i oddaniem. Miłość rozwija zarazem pragnienie i spełnienie. Pokazuje, jak mamy kształtować codzienność i jak mamy przeżywać świąteczność. Miłość jest prawdziwą siłą i mocą. Potrafi uczynić to, czego nie umiemy lub czego się boimy. Dlatego pamiętajmy, że to osobowa miłość stwarza świat naprawdę realny, w którym możemy bezpiecznie żyć.

Pogoń za sukcesem wpędza nas w świat wyimaginowany. W świat wymyślony, który opiera się wyłącznie na wspólnym myśleniu wielu ludzi. To jest tak jak ze szkołą. Instytucja szkoły nie istnieje realnie, ale została wymyślona (niestety przez filozofów) i trwa w naszym myśleniu, co więcej funkcjonuje w kulturze jako twór pomyślany już przez tysiące lat (chyba jakieś 2,5). Natomiast realne są jedynie relacje przyjaźni, jakie nawiązujemy w szkole, bo tak naprawdę to one trwają najdłużej.

Myślenie próbuje przekonać człowieka, że jest realne i tworzy realność. Ale nic podobnego. Myślenie tworzy jedynie świat wymyślonych wartości, gdyż wartości są tylko naszym myśleniem o czymkolwiek. To może być myślenie o rzeczywistości, ale równie dobrze może to być myślenie o samym myśleniu. Tylko ludzie i byty naturalne są realne i dlatego posiadają własności prawdy, dobra i piękna. Ale to my możemy uznać to, co realne za wartościowe lub nie. Możemy to zaakceptować lub odrzucić.

W dzisiejszym świecie stawia się na rozwijanie myślenia, a nie realności. Łatwo jest tworzyć myślenie, gdyż myślenie powstaje z niczego. Jeżeli jednak powstaje z niczego, to nie może być czymś realnym. Myślenie jest tylko czymś intencjonalnym. Powstaje jako treść pomyślana, a nie jako realność. Ludzkie myślenie może być na stałe związane z poznaniem rzeczywistości, ale nie musi wcale takie być. Może się swobodnie rozwijać. Myślenie jest radykalnie różne od realności. Myślenie nie tworzy realności, nie ma takiej zdolności, jednak może się ono posługiwać realnością (tym, co realne).

Można próbować wymyślić siebie zupełnie od nowa. Często mówimy, że ktoś ma pomysł na siebie. To znaczy, że pragnie siebie wykreować. Ale musimy pamiętać, że to nie dotyczy stworzenia czegoś realnego, lecz na ogół polega na zanegowaniu realności własnej osoby i wymyśleniu czegoś całkiem fantastycznego. W ten sposób powstaje coś nowego, co wcale nie jest realne, ale daje się poznać, czyli pomyśleć. Zastanówmy się przez chwilę, czy aby wszystkie wytwory ludzkiego umysłu służą na pewno człowiekowi jako realnemu bytowi w całej rozciągłości jego realności. Można mieć duże wątpliwości. Trzeba więc powrócić do realności osoby ludzkiej.