Jeszcze o psychice /2

Dlatego należy powrócić do budowania własnej osobowości. Dawniej mówiono o utrwalaniu charakteru moralnego człowieka. Budowanie osobowości oznacza właśnie tworzenie charakteru moralnego. Chodzi w tym wypadku o zdobywanie zasad działania moralnego. Takie zasady dotyczą naszych trzech władz duchowych, które są źródłem i podstawą działania moralnego. 

Umysł potrzebuje do moralnego działania zasady w postaci słowa prawdy. Wola musi być napędzana zasadą w postaci czynu dobra. Natomiast uczuciowość wymaga zasady przeżywania piękna. Jednak dopiero wspólne działanie trzech władz duszy usprawnionych odpowiednimi zasadami i cnotami pozwala na powstawanie i budowanie trwałego nastawienia na prawdę, dobro i piękno stanowiące własności tego, co realne (przede wszystkim realności człowieka). I tak właśnie powstaje trwałe odniesienie działań człowieka do realnych własności osoby, którą spotykamy. Nazywamy takie postępowanie mianem charakteru moralnego, czyli osobowości afirmującej osobową i życiową realność drugiego człowieka. 

Nasza osobowość, czyli charakter moralny, ma za zadanie podejmowanie trwałej afirmacji osoby człowieka (jego osobowej realności). Tylko traktując człowieka jako osobę (osobę stworzoną przez Boga) będziemy odnosili się do niego moralnie. Moralność polega bowiem na poszanowaniu osobowej realności człowieka jako jego szczególnej godności. Osoba wymaga uznania za coś godnego najwyższego szacunku. Odniesienie moralne i uznanie  godności jest sprzeczne z chęcią wykorzystania człowieka do niecnych celów. Afirmacja osobowej godności człowieka staje się celem samym w sobie. Należy jednak pamiętać, że człowiekowi należy się szacunek tylko z tego względu, że jest osobą, osobą ożywioną życiem nadprzyrodzonym.