Nie wolno pojmować psychiki człowieka na zasadzie przejawów świadomości. Psychikę należy pojmować jako duchowość wyposażoną w działania osobowe. Inaczej mówiąc, można ją uważać i określać jako osobowość duchową człowieka.
Oczywiście należy wiedzieć i
pamiętać, że człowiek jest przede wszystkim osobą. Ale to, co osobowe przejawia
się na poziomie duchowym. To oznacza, że właśnie na poziomie władz duchowych
aktywność naszej osoby napędza realne działania psychiczne. Te psychiczne
działania muszą mieć charakter osobowy, czyli to mają być działania pobudzane
przez akty osobowe, a jednocześnie będą one skierowane do innych osób. W ten
sposób moja osoba kontaktuje się i jakby dotyka (dotyczy) innych osób, z
którymi się spotykamy i z którymi żyjemy na co dzień. Ogólnie powiemy, że to
jest właśnie zadanie dla naszej psychiki (osobowości psychicznej).
Natomiast świadomość jest wypaczoną psychiką, gdyż staje się ona anty-osobowością -- jakby osobowością na opak. Świadomość nie dotyczy bowiem realności, ale tworzy swój świat możliwości, skoro posługuje się wolnością myślenia, dowolnością wybory czy też dowolnością przeżywania doznań zmysłowych. I dlatego świadomość zamyka człowieka w swoim wnętrzu, zabraniając mu realnego kontaktu z otaczającą rzeczywistością. Świadomość zamyka człowieka przed innymi osobami, bo nie pozwala mu na osobowe działania zastępując je własnymi wyobrażeniami i możliwościami. Taka świadomościowa psychika wprowadza chaos w przeżywanie własnego życia człowieka. To wywołuje różne zaburzenia i choroby psychiczne. Człowiek nie może żyć jedynie własną świadomością, nawet wtedy, gdy wydaje się ona doskonała (tylko jemu tak się wydaje).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz