Jak się ratować ? /7

Aby nasza dusza (władze duchowe) zdołała osiągnąć zasady działania oparte na prawdzie, dobru i pięknie, musi otworzyć się na egzystencjalną realność. Musimy na nowo odkryć, że człowiek jest osobą, ale musimy zapytać dalej, kim jest osoba i gdzie zamieszkuje w człowieku. Jeżeli będziemy szukali osoby w naszych duchowych działaniach, to może się okazać, że nigdy nie posuniemy się naprzód i nadal będziemy twierdzili, że osobą jest rozumność człowieka z jej działaniami. Ale tak nie jest. Osoba stanowi egzystencjalna podmiotowość istnienia. A więc radykalnie wykracza i przekracza naszą zewnętrzną naturę. Osoba ukrywa się na poziomie istnienia i właśnie stamtąd zawiaduje naszą duchowością. 

To nie dusza lecz osoba została stworzona bezpośrednio przez Boga. Dlatego nasza osoba posiada nadprzyrodzoną realność i moc sprawczą. To osoba z jej własnościami transcendentalnymi wytworzyła na poziomie możności istotowej naszą duchowość, czyli trzy władze duchowe. Osobowa prawda odpowiada za powstanie umysłu, zaś dalsza aktywność tej prawdy (jako kontemplacja) wspomaga umysł w jego działaniu. Dalej osobowe dobro sprawia powstanie woli, a jego aktywność (jako akty sumienia) wspiera wolę w jej chceniu i dążeniu do dobra. I wreszcie osobowe piękno powoduje powstanie władzy uczuciowej i następnie wspomaga jej przeżywanie swoją aktywnością w postaci upodobania piękna. Trudno sobie inaczej wytłumaczyć powstanie rozumnej duchowości człowieka (jego duszy). Zupełnie absurdalne jest twierdzenie, że to był efekt długotrwałej ewolucji przyrodniczej. W ten sposób mogła się kształtować co najwyżej zewnętrzna postać naszej cielesności, w którą osoba została wcielona w akcie stwórczym. 

Dawniej przyjmowano, że to dusza (jako zasada życia) została stworzona przez Boga. Ale dusza funkcjonuje na poziomie możności istotowej (tzw. natury człowieka), natomiast aktywna moc sprawcza Boga nie działa na tym poziomie, ponieważ jest zbyt doskonała. Bóg więc stwarza istnienie człowieka wraz z jego egzystencjalną podmiotowością osoby oraz życia (są to dwa odrębne podmioty istnienia). Podmiotowość egzystencjalna ma charakter nadprzyrodzony i dlatego człowiek został powołany do pełnienia wyjątkowej roli w tym ziemskim świecie. Aby zatem ratować nasze życie psychiczne i fizyczne powinniśmy się odwoływać do sfery egzystencji, bo tam rodzi się najważniejsza aktywność, która czuwa nad naszą duchowością i cielesnością, Nie ma inne drogi osiągnięcia doskonałości (może względnej) na poziomie naturalnym.