Człowiek jest człowiekiem. Jak należy to rozumieć? Człowiek jest osobą. Przede wszystkim człowiek jest osobą. Ale jest osobą uduchowioną i ucieleśnioną. Jako osoba człowiek jest realnością egzystencjalną. Ta egzystencjalna realność i podmiotowość istnienia sprawia i przyczynuje, a dalej również kształtuje i wyznacza realność esencjalną, czyli istotę vel naturę. Realność egzystencjalna jest jest trwała i niezmienna, natomiast realność esencjalna (czyli natura) jest zmienna, gdyż jest stawaniem się. Człowieka określa więc przede wszystkim trwałość egzystencji, a dopiero dalej stawanie się sfery istotowej (esencjalnej).
Aby poznać i zrozumieć człowieka trzeba jasno i wyraźnie określić powiązanie i zależność obu tych sfer realności (realnej treściowości). Dla filozofa kierunek zależności jest oczywisty. To sfera esencjalna jest zależna i wyznaczana przez podmiotowość egzystencjalną (osoby i życia). Niemożliwa jest natomiast zależność odwrotna, ponieważ stająca się treściowość istotowa nie posiada odstatecznej mocy sprawczej, żeby kierować całą i pełną realnością ludzkiego bytu. Zatem sfera istotowa -- czyli duchowość i cielesność -- nie określa, ani nie wyznacza (czyli nie przyczynuje) całościowej realności człowieka. Zarówno dusza, jak i ciało stanowią jedynie elementy drugoplanowe i całkowicie zależne od podmiotowości egzystencjalnej. A podmiotowość i realność egzystencjalna jako wyposażenie istnienia jest z kolei zależna od Boga i Jego zdolności i mocy stwarzania. To oznacza, że człowiek został stworzony przez Boga a nie w żaden inny sposób.
Człowiek jest człowiekiem dzięki Bogu. Jest człowiekiem z woli i łaski Boga. Osobowego Boga.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz