Filozofia personalistyczna dzisiaj /12

70. Jeśli chodzi o doświadczenie życia, to zasadniczą rolę pełni władza duchowa, którą można nazwać uczuciowością. Uczuciowość jest powiązana z doświadczeniem życia. Tak naprawdę cały czas przeżywamy nasze życie. O tym właśnie informują nas uczucia. Nasza uczuciowość posiada również bezpośrednią łączność z podmiotem osobowym. Otóż akty upodobania, które pochodzą od własności piękna, docierają do władzy uczuciowości wywołując w niej fascynację życiem. Pojawia się wtedy przeżycie piękna, które jest odniesione do zasady ożywczej i wszelkich postaci życia (zwłaszcza życia ludzkiego). Z tym przeżyciem piękna życia łączy się uczucie radości i nadziei (radosnej nadziei). Z tym uczuciem powinniśmy odnosić się do każdego ludzkiego życia.

71. Uczuciowość kształtowana przez własność piękna nie służy jedynie do doznawania przyjemności (do reagowania na przyjemności). Uczuciowość ma za zadanie przede wszystkim radowanie się życiem. Taką radość zapewnia jej bezpośredni kontakt z aktami pochodzącymi od własności piękna. Nasze ludzkie życie jest bowiem obrazem prawdziwego piękna. Dlatego należy je szczególnie szanować, gdyż piękno jest własnością osobową.

72. Dopiero gdy uczuciowość odpadnie od kontaktu z pięknem, wtedy pozostaje jej korzystanie ze zmysłowego doznawania przyjemności. Lecz cieszenie się z przyjemności zmysłowych jest tylko środkiem zastępczym, ponieważ przyjemności nie stanowią poszanowania życia. Znamy przypadki gdy pogoń za przyjemnościami zwraca się przeciwko życiu.

73. Człowiekowi potrzebne jest upodobanie piękna. Takie upodobanie zwraca naszą uczuciowość w stronę życia, co zapewnia jej radowanie się życiem. Przeżywanie życia ma być radosne a nie smutne czy ponure. Życie jest przecież darem od Boga. Dlatego powinniśmy się radować własnym życiem oraz narodzinami nowych pokoleń. Życie jest warte całkowitego zaangażowania naszego człowieczeństwa. Ofiarując bowiem nowe życie przyjmujemy jednocześnie nową osobę.

74. Życie przyjemnościami jest zbyt ubogie i jednostajne. Jest to pozorowanie prawdziwego przeżywania życia. Taki hedonizm prowadzi na ogół do eskalacji uzależnienia i jednostronności w uczuciowym przeżywaniu. Człowiek odcięty od swojej osobowej aktywności bardzo łatwo popada we wszelkie uzależnienia i nałogi. A wówczas życie staje się pasmem dramatów prowadzących do tragedii. Żeby uniknąć tragedii musimy przyjąć akty upodobania pochodzące od własności piękna. Tylko to może uratować nasze uczucia.

75. Trzeba jasno powiedzieć, że człowiek pozbawiony osobowej aktywności staje się bezradny wobec presji dowolnych czynników zewnętrznych. Jeśli nasz umysł zostanie opanowany tylko przez myślenie, to będzie poddany presji różnych dowolnych poglądów, zwłaszcza poglądów ideologicznych. Ideologia jest i pozostaje jedynie myśleniem, i to myśleniem podającym ludziom takie najłatwiejsze rozwiązania. Jeżeli wola zostanie przekonana do wolności decydowania, to staje się wolną decyzją (liberum arbitrium), która może się kierować tylko wyborem i to wolnym wyborem, co na ogół prowadzi do całkowitego chaosu w życiu człowieka. Podobnie dzieje się w przypadku poddania uczuciowości doznaniom przyjemności i przykrości. Gdy uczuciowość staje się bazą przyjemności, wtedy człowiek bardzo łatwo popada w uzależnienia, które wypaczają jego życie.

76. Człowiek potrzebuje osobowej aktywności, żeby ratować swoje człowieczeństwo. Człowiek powinien żyć w sposób osobowy, gdyż tego wymaga jego faktyczna realność skupiona wokół podmiotowości istnienia. Jeżeli człowiek pragnie domagać się szacunku dla samego siebie, to należy pamiętać, że szacunek należy się właśnie osobie i życiu człowieka, a nie temu, co jest on w stanie zrobić wbrew własnej realności. Człowiek jest powołany do rozwoju swojego człowieczeństwa, ale właśnie człowieczeństwa osobowego. Inaczej staje się albo duchowym zombie albo cielesną bestią.