Skorygowanie błędów nt osoby ludzkiej /5

Jak więc powstaje nasza osobowości i dzięki czemu jest odpowiednio ukształtowana? Zależy to od aktywności naszej osoby, czyli od aktów dokonywanych dzięki własnościom prawdy, dobra i piękna zawartych w podmiotowości istnienia.

Akty kontemplacji przyjęte w umyśle sprawiają powstanie w nim słowa prawdy, które stanowi główną realną zasadę działania poznawczego naszego umysłu (poznawania i komunikacji). Obecne w umyśle słowo prawdy skierowuje nasze poznanie do realnych bytów i umożliwia dotarcie do własności prawdy cechującej rzeczywistość, czyli to, co istnieje. Przede wszystkim pozwala to nam rozpoznać, zrozumieć i uznać osobową prawdę człowieka. Dzięki temu poznajemy człowieka jako wyjątkowy byt w otaczającym nas świecie.

Z kolei akty sumienia pochodzące od własności dobra charakteryzującej podmiotowość istnienia docierają do naszej woli wywołując w niej realną zasadę w postaci czynu dobra. Ta zasada uruchamia chcenie dobra i pozwala nam pożądać realnego dobra. Ma to szczególne znaczenie, gdy zwracamy się do różnych ludzi, ponieważ umożliwia naszej woli pragnienia osobowego dobra drugiego człowieka.

I wreszcie akty upodobania, które biorą początek od osobowego piękna, przychodzą do naszej uczuciowości wywołując w niej przeżycie piękna jako realną zasadę, która umożliwia nam fascynację pięknem i przeżywanie piękna, jakie niesie ze sobą ludzkie życie. Ta zasada w postaci przeżywania piękna pozwala człowiekowi cieszyć się życiem oraz doceniać ludzkie życie, co jest bardzo ważne od poczęcia aż do śmierci.

Otóż te realne zasady obecne we władzach duszy stanowią fundament, na którym możemy budować swoją osobowość jako osobową tożsamość. Dopiero na tym fundamencie możemy stawiać odpowiednie konstrukcje kulturowe, czyli sztukę i twórczość artystyczną, literaturę i poezję, różne propozycje organizacyjne i więzi społeczne, technikę i technologię, oraz zwykłą praktykę dnia codziennego, czy różne inne wytwory naszej wyobraźni.

Gdy nasze działania podejmowane już na polu natury duchowej i cielesnej będą kierowane zasadami słowa prawdy, czynu dobra i przeżycia piękna, dopiero wtedy możemy być pewni, że będą się one odnosiły do innych ludzi w należyty i odpowiedni sposób. Pozwoli to nam szanować drugiego człowieka, zadbać o jego rozwój i dojrzałość, służyć ludziom w sposób odpowiedzialny i szlachetny. Wszystko to razem stanowi osobowość człowieka, która staje się bogata w słowo prawdy, w czyn dobra oraz przeżycie piękna. Tylko taka osobowość jest czymś cennym, kiedy ma zakotwiczenie w podmiotowości i aktywności osoby. Taka osobowość staje się zwierciadłem albo twarzą osoby, jak by powiedział Levinas.

Tak powstaje i działa osobowość człowieka, jako osobowy fundament naszej tożsamości. Jeżeli bowiem osobowość znajdzie oparcie w skutkach wywołanych przez akty osobowe, czyli w słowie prawdy, czynie dobra i przeżyciu piękna, to nabiera wówczas charakteru moralnego i religijnego. Jeżeli jednak odrzucimy akty osobowe stawiając na myślenie i wolność wyboru, to wówczas nasza osobowość traci swój realny fundament stając się tylko świadomością (czyli podmiotem myślenia i wolności wyboru), a to oznacza, że będziemy tylko możliwością bycia sobą. Świadomość stanowi bowiem intencjonalną sferę możliwości a nie realności.

Człowiek musi odkryć swoją realną tożsamość, ponieważ trudno jest żyć pozostając stale zawieszonym w sferze możliwości, co oferuje nam świadome i wolne Ja. Jeśli nie mamy trwałego oparcia na realnych zasadach humanistycznych (słowo prawdy, czyn dobra i przeżycie piękna), to pozostaje nam tylko bujanie w obłokach możliwości. To jest budowanie na lotnych piaskach możliwości gnanych nieustannie szalonym wiatrem postępu.

Na zakończenie musimy stwierdzić, że tym, co w człowieku się staje i rozwija jest jego osobowość a nie osoba. W przypadku osoby nie ma mowy o żadnym stawaniu się. Człowiek jest osobą od momentu swojego poczęcia. Osoba stanowi podmiotowość istnienia wyposażoną we własności transcendentalne prawdy, dobra i piękna. Osoba wytwarza akt osobowe kontemplacji, sumienia i upodobania, ale ta aktywność nie wpływa na zmiany lub stawanie się osoby. W całej bytowości człowieka osoba jest czymś najdoskonalszym, trwałym i niezmiennym. Osoba posiada w związku z tym godność, która określa najwyższa rangę jej realności. O godności osoby mówimy także ze względu na posiadane przez nią własności prawdy, dobra i piękna.