Osobowość nie jest osobą

Osobowość nie jest osobą. Osoba jest czymś pierwszym i pierwotnym. To osoba tworzy osobowość człowieka, a nie odwrotnie. Osobowość stanowi duchowy wymiar ludzkiej natury. Ludzka natura ma swój wymiar duchowy i cielesny. Te wymiary nie są sobie przeciwstawne, one się uzupełniają albo dopełniają. Cała natura umiejscawia nas w tym ziemskim świecie. Natomiast osoba jest czymś transcendentnym wobec świata i natury. Osoba do spółki z egzystencjalnym życiem przyczynują naszą ludzką naturę. Osoba przyczynuje i daje naturze wymiar duchowy, zaś życie przyczynuje i kształtuje naszą cielesność. Ani duchowość, ani cielesność nie mogą funkcjonować bez egzystencjalnej podmiotowości osoby i życia.

Dlatego osoba ze swoją aktywnością określa duchową osobowość człowieka – jego moralność i religijność. Z kolei życie ze swoją mocą ożywczą przyczynuje i kształtuje naszą cielesność. Dlatego cielesność nastawiona jest na życie i przekazywanie życia. Dar życia staje się celem cielesności ożywionej przez egzystencjalną moc życia (vivere jako akt życia). W rzeczywistości ziemskiej dar życia dokonuje się poprzez stosunek seksualny. Stąd celem ludzkiej natury jest rozmnażanie się pod kontrolą moralności i religijności, czyli pod kontrolą duchowej osobowości.

Otóż ludzka duchowość wyzwolona spod kontroli osoby popada w szaleństwo twórczości. Z tego powodu człowiek zaczyna tworzyć sobie różne wizje. Dochodzi do tego, że człowiek chce stworzyć siebie zupełnie od nowa. Jednak dla takiej twórczości konieczne jest odrzucenie moralności i religijności. To prowadzi do duchowego demonizmu, który zaczyna wyżywać się na naszej cielesności. Dlatego zostaje zanegowany główny cel cielesności, czyli rozrodczość, co skutkuje takimi zachowaniami seksualnymi, które nie dopuszczają do prokreacji. Albo poszukuje się różnych ekstremalnych doznań zmysłowych (narkotyki i używki lub sporty ekstremalne zahaczające o śmierć).

Samotny pojedynczy człowiek nie ma możliwości doświadczenia swojej osoby. Aby przeżyć i doświadczyć czegoś osobowego trzeba nawiązać relacje osobowe. Dopiero nawiązanie relacji osobowych powoduje uaktywnienie się naszej osoby. Pod wpływem relacji wiary, miłości i nadziei nasza osobowa podmiotowość wysyła w kierunku duchowości akty kontemplacji, sumienia i upodobania. Jeżeli te akty zostaną przyjęte we władzach duchowych,  to wówczas mogą tam stworzyć silną osobowość, czyli jakąś postać doskonałej duchowości. Dawniej mówiono także o silnym charakterze człowieka.

Tak więc osobowość człowieka nie powstaje pod wpływem różnorodnych przeżyć i doświadczeń. Takie doświadczenia mogą jedynie ubarwiać naszą osobowość. Do powstania silnej osobowości niezbędna jest realna aktywność osobowej podmiotowości istnienia. Tylko osobowe akty kontemplacji, sumienia i upodobania dają naszym władzom duchowym realną siłę do działania. Bez tego wsparcia nasza duchowość zapada się w sferę możliwości, która mami nas swoją wolnością działania. Ludziom wydaje się, że wolność zapewni im doskonałe działanie. Lecz to jest potworne złudzenie. Wolność jest tylko możliwością działania i dlatego wolność nie jest w stanie napędzać naszego działania. Tutaj konieczna jest realna moc sprawcza, która kryje się w podmiotowości istnienia. Dlatego siłę do rzeczywistego działania człowiek powinien czerpać ze swego wnętrza. To w głębi ludzkiego bytu tkwi siła sprawcza. Trzeba umieć wydobyć ją na zewnątrz w postaci działania naszej natury. Jeśli nasze działania nie zdobędą osobowego wsparcia, to wówczas stają się zupełnie dowolne, a przez to chaotyczne. Człowiek zaczyna miotać się wokół różnych spraw. Nie potrafi znaleźć dla siebie miejsca i sensu życia. Albo łapie się bieżących spraw i rzeczy, albo rzuca się w wir pracy zawodowej, albo goni w poszukiwaniu wciąć czegoś nowego, albo ulega modom lub sekciarstwu. Taki człowiek nie znajdzie dla siebie szczęśliwego miejsca w życiu. Szczęście możemy osiągnąć działając osobowo. Bo tylko nasze osobowe akty niosą ze sobą sprawczą moc realności. Z kolei pełna realizacja własnej realności daje nam szczęście. Szczęściem człowieka jest więc życie osobowe. Życie osobowe, które dzieje się we wspólnocie osobowej – w rodzinie lub w Kościele.