Każda osoba domaga się
czci i uwielbienia, czyli poszanowania jej godności. Świętowanie jest takim
wyróżnieniem osoby spośród innych spraw i rzeczy. Święta mają zatem podkreślić
znaczenie osoby w naszym życiu. Chodzi przede wszystkim o rangę i znaczenie
Osoby Boskiej oraz osób Świętych. Temu też służy ogłoszenie kogoś świętym przez
Kościół. Kościół obdarza nas Świętymi, abyśmy poznali godność osoby i mogli ją
uczcić i świętować.
Poza tym świętowanie
jest czasem poświęconym wspólnocie. Świętujemy zawsze razem z rodziną.
Świętowanie polega na osobowej łączności, dlatego świętując łączymy się razem
we wspólnocie. Nie można świętować
samotnie. Świętujemy również we wspólnocie z Bogiem, czyli w łączności z Nim.
Czas świętowania jest przeznaczony na łączność wspólnotową. Dlatego w niedzielę
cała rodzina spotyka się razem – na nabożeństwie, przy stole, ale także na
wspólnej rozmowie i zabawie.
Ten czas świętowania jest przeznaczony właśnie na łączność osobową – najpierw z Bogiem i ze Świętymi, a następnie ze wszystkimi członkami rodziny. Święta spędzamy razem w gronie rodzinnym. Robimy to właśnie jako osoby. Ta biblijna tradycja świętowania, która została przyjęta i utrwalona przez Kościół, wyrasta z realności i prawdy osoby ludzkiej. Ludzka osoba ma potrzebę łączności z innymi osobami, której wyrazem jest przede wszystkim świętowanie, jako wspólne działanie (modlitwa i uwielbienie) poświęcone Bogu, ale również poświęcone wspólnocie rodzinnej (uroczysty posiłek, śpiew i taniec). Dlatego w rodzinie obchodzimy różne święta i uroczystości rodzinne – urodziny, imieniny, rocznice ślubu.
Świętowanie ma więc wymiar nie tylko kulturowy, ale przede wszystkim osobowy, czyli religijny i moralny. Świętujemy dlatego, że jesteśmy osobami, a nie po to, żeby się zabawić. Toteż cała otoczka kulturowa (zwyczaje, ubiory i wystrój miejsca, pieśni i muzyka) jest czymś stworzonym przez człowieka w ramach wspólnych działań przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Zatem w świętowaniu czymś najważniejszym jest osobowa łączność. Łączymy się wówczas we wspólnym działaniu i przeżywaniu. Łączmy się z najbliższymi nam osobami, ale łączymy się również z Bogiem. Stajemy przed Bogiem właśnie jako osoby. Rozmawiamy z Bogiem w modlitwach jako osoby. Przyjmujemy Boga jako osoby. Właśnie w ten sposób możemy rozwijać naszą osobę i nasze osobowe życie. Świętowanie jest potrzebne naszym osobom, gdyż stanowi najważniejszy element życia osobowego. Świętowanie jest związane z osobowymi własnościami prawdy, dobra i piękna. Właśnie w świętowaniu te własności znajdują swój wyraz we wspólnym działaniu. To w świętach przemawia osobowa prawda o człowieku, objawia się osobowe dobro człowieka i rozbłyska osobowe piękno.
Nasza osobowa łączność z Bogiem ma charakter religijny. Religia stanowi relacyjną łączność z Bogiem. Religia to są relacje, jakie nawiązujemy z Bogiem, albo raczej jakie Bóg nawiązuje z nami. Z naszej strony religia wyraża się w trosce o podtrzymywanie tych relacji. Religia jest więc czcią i uwielbieniem, jakie oddajemy Bogu, wyznając w Nim Stwórcę i Zbawiciela.
Dlatego nasze święta mają charakter religijny. Mówimy wtedy o kulcie religijnym. Kult religijny to sposób naszego świętowania. Kult religijny jest związany z kulturą danego narodu. Jest to forma kulturowa świętowania. Ale kult religijny jest oparty na realnych relacjach łączących człowieka z Bogiem. Można powiedzieć, że to Bóg nawiązuje i obdarza nas relacjami osobowymi, a człowiek ze swej strony nadaje im postać kulturową (formę kultu), czyli formę modlitwy słownej, formę gestów i czynów, ale też przeżyć i uczuć. Człowiek nadaje relacjom osobowym postać duchową i cielesną związaną ze sposobem ludzkiego działania i przeżywania. Jeśli mamy kult jakiegoś świętego, to łączność ze Świętym i wstawiennictwo z jego strony pochodzą od Boga, natomiast to, co obejmuje sam kult – czyli sposób sprawowania nabożeństwa, modlitwy, wizerunki i obrazki, itd., – wszystko to jest sposobem naszego działania i przeżywania.
Święta odgrywają więc w naszym życiu bardzo ważną rolę. To jest nie tylko odpoczynek od trudów pracy. Ale przede wszystkim jest to uwielbienie szczególnej godności osoby. Jest to zatem ten moment, gdy powinniśmy się zwrócić do jakiejś Świętej Osoby, poczuć łączność z Tą Osobą, abyśmy mogli odnowić swoje życie osobowe. Na tym właśnie polega obcowanie świętych. Człowiekowi potrzeba tej osobowej łączności, żeby nie zapomniał, że jest osobą. Dlatego potrzebujemy łączności z Bogiem, abyśmy nie zapominali o swoim życiu osobowym.
Ten czas świętowania jako czas poświęcony Bogu oraz Jego Sługom i Służebniczkom, jest niezbędny dla naszego życia osobowego, dla wzrastania naszej osoby. Bez tego nasza osoba „obumiera”, a więc jakby przestaje żyć. Dlatego nie można zaniedbywać świętowania, bo to prowadzi do „śmierci” osoby.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz