Myślenie stwarza możliwości

Myślenie stwarza możliwości i tylko tyle. Nie jest w stanie stworzyć niczego więcej. Myślący rozum (czyli świadomość) tworzy przeróżne możliwości, ale nie jest w stanie stworzyć nic realnego. Dlatego świadomość wpędza człowieka w nierealność. Nieustanna pogoń za wymyślonymi możliwościami odbiera nam realność. Taki człowiek żyje w świecie pomyślanych możliwości, to znaczy, że żyje jedynie w swojej świadomości, ponieważ to nasza świadomość jest panią możliwości. Myślenie daje nam możliwości działania, lecz nie daje realnego działania. 

Dziś człowiek kocha przede wszystkim swoje możliwości. Zachwyca się nimi bezpowrotnie. Chciałby schwytać je wszystkie naraz, ale zostaje mu tylko ciągłe uganianie się za nimi. Nie można złapać czegoś, czego nie ma. Dlatego goniąc możliwości pędzimy przed siebie w nieznane. Człowieka zachwyca sam pęd. Dziś lubimy szybkie życie, szybkie działanie (run away), szybkie żarcie (fast food), szybką śmierć. Świat możliwości zawładnął naszym życiem. Nie wierzymy już w realność. Wolimy wybierać nieskończone możliwości, bo to daje nam poczucie wolności. Ale czy wolnością jest ta nieustanna pogoń za złudzeniami. Wolnością może być tylko realne życie. Czy kogoś stać dziś na realność, na realność własnej osoby? Chyba tylko tych, którzy odpadli w tym wyścigu iluzjonistów. Dopiero gdy wypadniesz z pędzącego ekspresu historii i ekonomii, gdy spadniesz do przydrożnego rowu, dopiero wtedy masz czas rozejrzeć się dokoła siebie za realnością, bo już szalone możliwości odjechały w dal.

Człowiek dzisiaj wierzy, że jeśli będzie myślał, to stworzy swój własny świat. Lecz dzięki temu tworzy jedynie świat możliwości, który nie daje nam żadnej realności. W świecie wymyślonych możliwości nie ma miejsca na ludzką realność. Tam nie ma miejsca na realność ludzkiej osoby. Gdy przechodzisz do świata możliwości, wtedy przestajesz być realną osobą. Przestajesz już być osoba, a stajesz się wyłącznie tworem świadomości, takim ludzkim awatarem. Świadomość stanowi bowiem sferę możliwości. Jest tylko możliwością poznawania, możliwością życia i istnienia. Świadomość nie jest realnością a jedynie możliwością. Bardzo łatwo przejść na drugą stronę lustra i stać się jakąś możliwością, ale jak później wyrwać się z tego dziwnego świata. Ze świata świadomości nie ma przejścia do realności. Tutaj trzeba się nawrócić na realność. Trzeba porzucić możliwość i czekać. Czekać na to, aż dopadnie nas realność. Ale nie wiadomo, czy realność do nas przyjdzie, dlatego musimy czekać na dar realności w postaci bożej łaski. Musimy wiedzieć, że taki dar realności należy bezzwłocznie przyjąć. Nie można tego przegapić, bo wówczas nigdy nie wyplączemy się z naszych możliwości. Człowiek musi na powrót spotkać się (a może zderzyć) z realnością, lecz to nie jest łatwe, ani przyjemne. Realność jest trudnym dobrem (bonum arduum). Realne ludzkie życie nigdy nie było łatwe.