Los człowieczy (12)

Czy potrafimy jeszcze żyć w świecie ducha, czyli żyć jako osoba? Chyba już całkiem zrezygnowaliśmy z tego. Dzisiaj liczą się już tylko możliwości techniczne, które stanowią zmaterializowanie naszych pomysłów na życie.

Człowieka przestał już interesować człowiek, czyli on sam. Interesuje nas tylko to, co dzieje się wokół nas. Boimy się jednak tego, co dzieje się z nami, a zwłaszcza tego, co dzieje się w nas samych. Człowiek nie czuje już własnego ciała, a tym bardziej nie zna własnej duszy i własnej osoby. Człowiek nie ma czasu zastanowić się, żeby poznać własny świat, świat ducha. Żyjemy zbyt szybko. Fast food, fast sex, fast death. Po co nam to wszystko? Chyba po to, żeby zabić nudę.

Człowiek się dziś nudzi, bo nie potrafi poznać samego siebie. Co to znaczy, że człowiek pragnie zabić nudę? Dlaczego tak bardzo boimy się nudy? Dlaczego musimy coś ze sobą robić, żeby wydawało się nam, że się nie nudzimy? W USA jacyś chłopcy zastrzelili z nudów człowieka. Co się z nami dzieje?

Na kanapie leży leń. No nie! Na kanapie leży filozof. To już lepiej. I co robi? Nic nie robi. Tylko myśli cały dzień. Leży i myśli. Myśli i leży. Aż czoło zmarszczył i brwi najeżył. Lecz ciągle leży i nic nie robi. Czyżby się nudził? O nie! On zgłębia siebie! Zajrzał do duszy. Aż się przeraził. Było tak ciemno, że się przestraszył. Pomyślał sobie: strachy na lachy. Wykrzeszę z siebie coś genialnego. Jestem geniuszem, panie kolego. Geniusz nie musi niczego robić. Wystarczy pomysł, żeby zarobić. Ach pomyśl tylko… Myśl jest genialna. Tak sobie myślę… Myślę i myślę… Myślę, że jestem geniuszem! Myślę więc jestem! Zawołał gromko. Jestem genialny!!! Nagle usłyszał głos wokół siebie: Jesteś genialnym idiotą!

Człowiek boi się samego siebie. Człowiek boi się samotności. Dlatego ucieka od siebie. Człowiek ucieka od własnej realności. Ucieka w świat wymyślony przez siebie. Ucieka w świat możliwości. Możliwości stwarza nasze myślenie. Po co się męczyć i zastanawiać, kim jestem. Wystarczy pomyśleć, kim chcę się być. A w tym wypadku mamy nieograniczone możliwości. Możemy być biznesmenem albo kierowcą rajdowym. Możemy być politykiem albo rolnikiem. Okazuje się nawet, że możemy być mężczyzną albo kobietą. Możemy być księżniczką albo prostytutką. Możemy to i owo. Możemy lepiej lub gorzej. Możemy w góry albo nad morze. Możemy sobie o wszystkim pomarzyć.

Dzięki myśleniu próbujemy stworzyć siebie na nowo. Nawet nie zdajemy sobie sprawy z tego, że musimy się wtedy pozbyć starej realności. Ale możliwości myślenia nie lubią realności. Dlatego myśląc o sobie pozbywamy się tego, co jest w nas realne i normalne, aby stworzyć nowe możliwości. Najczęściej przebieramy się w jakieś kostiumy i wizerunki, gdy np. chcemy należeć do jakiejś ulubionej grupy subkultury. Możemy też postawić na modę i wizerunek medialny. Ale możemy również schować się za różnymi rzeczami, za szybkim samochodem lub pięknym domem.

Myślenie przekonuje nas, że nie wolno się nudzić. Jeśli zaczynamy o sobie myśleć, to znaczy, że nie chcemy się nudzić. Myślenie podpowiada nam, że trzeba coś ze sobą zrobić. Najlepiej zrobić coś niemożliwego, co jednak da się pomyśleć i wymyśleć. Najlepiej pomyśleć coś nienormalnego, bo to zaskoczy wszystkich. Myślenie lubi zaskakiwać swoimi szalonymi możliwościami. Po co Ci ta zwykła szara rzeczywistość? Wymyśl coś niesamowitego! Po co masz chodzić normalnie na dwóch nogach, przecież lepiej stanąć na głowie. Co nie możesz? To zakręć się i zatańcz. Przecież można tańczyć stojąc na głowie! I to jest w dechę, panowie.

A może by tak przywrócić wszystko z powrotem i stanąć na swojej realności. Może by tak stanąć i oprzeć się na własnej osobie. Może trzeba postawić na godność osoby. I wreszcie poczuć się godnie jako osoba i zacząć żyć godnie. Może trzeba pokazać światu godność osoby. Bo to osoba ludzka jest czymś najcenniejszym. Gdy odkryjesz własną osobę, wtedy poczujesz się godnie i szlachetnie. Będziesz dumny ze swojej osoby. I odzyskasz siłę, żeby obdarzyć sobą wszystkich bliźnich wokół siebie. Daj siebie innym, a nie będziesz samotny. Samotny człowiek niewiele potrafi zdziałać. Człowiek samotny zaczyna myśleć o sobie i nie dostrzega innych. Co z tego, że myślisz, że jesteś geniuszem. Możesz sobie pomyśleć. Lepiej byłoby gdyby inni pomyśleli tak samo. Ale to i tak pozostanie tylko myśleniem.