7. Słowo prawdy

7. Słowo prawdy

Jak można ujarzmić lub oswoić ludzką świadomość? Jak oswoić ludzkie myślenie? Naturą myślenia jest wolność. Myślenie kocha swobodę. Jest nietrwałe i ulotne. Naturą myślenia jest nieskończoność. Myślenie nie zna granic, nie ma początku ani końca. Z nikąd pochodzi i do nikąd zmierza. Myślenie nie da się złapać i zamknąć w klatce. Jak więc oswoić to „dziwne zwierzę”? Może trzeba je czymś nakarmić? Czym możemy nakarmić i wypełnić myślenie?

Możemy napełnić myślenie prawdą. Ale to nie może być prawda poznawcza i logiczna. To musi być realna prawda. Realna własność prawdy. Myślenie trzeba napełnić słowem prawdy. Nasz rozum musi zdobyć realną prawdę. Tę prawdę niesie ze sobą słowo. Słowo jest nośnikiem prawdy. Skąd pochodzi słowo? Skąd pochodzi słowo prawdy? Z pewnością słowo (Słowo) pochodzi od Boga. Teologia podpowiada nam, że Słowo jest drugą Osobą Trójcy Świętej. Na pewno słowo prawdy dociera do nas poprzez Objawienie, ale słowo prawdy jest także skutkiem wewnętrznego doświadczenia człowieka. Osobowa prawda zawarta w naszym istnieniu przemawia do nas dzięki mowie serca. Ta prawda oddziałuje bezpośrednio na nasz rozum. Dzieje się to dzięki kontemplacji. Kontemplacja stanowi przyjęcie i uznanie osobowej prawdy człowieka. Dzięki kontemplacji rodzi się w rozumie słowo prawdy. Słowo prawdy jest uznaniem i wyznaniem realnej własności prawdy. Słowo prawdy jest wyznaniem realności człowieka, jest uznaniem prawdy osoby ludzkiej. Jest więc ostatecznym uznaniem i wyznaniem samej osoby człowieka (także Osoby Boskiej). Słowo prawdy jest potwierdzeniem osobowego bytu człowieka. Jest uznaniem człowieka za osobę. Słowo prawdy jest także potwierdzeniem istnienia człowieka. „Jesteś”. „Wiem, że jesteś”. „Wspaniale, że jesteś”. Słowo prawdy jest potwierdzeniem istnienia i realności człowieka, a tym samym jest potwierdzeniem osoby ludzkiej (egzystencji).

Można zatem przyjąć, że bez słowa prawdy nie ma myślenia o człowieku. Bez słowa prawdy myślenie o człowieku staje się całkowicie dowolne. Dopiero słowo prawdy nadaje naszemu myśleniu sens (sens realności). A więc to słowo prawdy jest zdolne oswoić nasze myślenie. Słowo prawdy napełnia myślenie realnymi treściami. Napełnia je realnością ludzkiego bytu. Napełnia je prawdą o człowieku. Dopiero myślenie napełnione osobową prawdą człowieka może potwierdzić realność człowieka. Może też potwierdzić osobowy charakter ludzkiego bytu. Dzięki słowu prawdy możemy więc myśleć o człowieku jako osobie, a nie rozumnym zwierzęciu.

Wszystko to znaczy, że aby oswoić myślenie, musimy je zamienić na wiarę (credo). Wiarę uzyskujemy dzięki aktywności prawdy. Wyrazem wiary jest właśnie słowo prawdy. Prawda wywołuje kontemplację, a skutkiem kontemplacji jest wiara i słowo prawdy. Wiara jest uznaniem i potwierdzeniem realnej prawdy. Wiara jest potwierdzeniem prawdy o człowieku i prawdy o Bogu, jest potwierdzeniem osobowej prawdy. Wiara wyznaje i potwierdza to, co osobowe w człowieku. Powinniśmy zatem dążyć do osiągnięcia w naszym rozumie wiary (credo). Powinniśmy dążyć do zamiany myślenia na wiarę. W całym naszym poznaniu człowieka wiara musi uzupełniać myślenie, gdyż bez wiary i słowa prawdy nigdy nie poznamy osoby człowieka. W celu poznania osoby nasze myślenie musi zostać wsparte przez wiarę. Poznanie musi być oparte na doświadczeniu osobowej prawdy. Musi więc zostać wypełnione przez wiarę i słowo prawdy. Jeśli poznanie i myślenie mają służyć człowiekowi, to nie mogą się opierać na wolności słowa. Trzeba je oprzeć na wierze i słowie prawdy. Jeśli myślenie ma służyć człowiekowi, potrzebuje wiary. Myślenie bez wiary odrywa się od człowieka. Paradoksalnie, to wiara ściąga myślenie na ziemię, do realności. Wiara ukazuje nam realność osobową człowieka, otwiera nasz rozum, a tym samym otwiera całego człowieka na realność osoby. Wiara otwiera człowieka na osobę (na Osobę Boga i osobę człowieka). Nie ma poznania osoby bez wiary. Bez wiary nie ma osobowego życia. Człowiek potrzebuje wiary, gdyż wiara otwiera rozum na osobę. Wiara jest bezpośrednim wyrazem osoby i osobowego życia.